Skip to main content
language
kwi 30
Love0
spolka zoo w hiszpannii business w hiszpanii

Różnice pomiędzy działalnością gospodarczą prowadzoną we własnym imieniu (autónomo) a spółką z o.o. (sociedad limitada)

By Prawo spółek

Wielu z naszych klientów zastanawia się nad rozpoczęciem działalności gospodarczej w Hiszpanii. Gdy już podejmą tę decyzję pozostaje kwestia formy w jakiej tę działalność prowadzić. Najczęściej wybieraną i najprostszą jest autónomo, czyli odpowiednik jednoosobowej działalności gospodarczej. Bardziej zaawansowaną formą jest założenie sociedad limitada (w skrócie SL), czyli polskiej spółki z.o.o.

W dzisiejszym artykule przedstawimy różnice pomiędzy tymi dwiema postaciami prowadzenia działalności gospodarczej i postaramy się odpowiedzieć na najczęściej zadawane pytania.

Jak wygląda proces założenia działalności gospodarczej w Hiszpanii?

Na początku warto podkreślić, że obywatele Unii Europejskiej nie muszą ubiegać się o kartę pobytu, ponieważ zgodnie z Dyrektywą 2004/38/WE wymóg ten zniesiono w 2007 roku. W przypadku pobytu na terytorium Hiszpanii przekraczającego 3 miesiące, należy pamiętać o dopełnieniu bardzo ważnego obowiązku, jakim jest rejestracja w Centralnym Rejestrze Obcokrajowców (Registro Central de Extranjeros) w celu otrzymania zaświadczenia o zarejestrowaniu obywatela Unii Europejskiej (Certificado de Registro de Ciudadano de la Unión).

Każda osoba zamieszkująca na terenie Hiszpanii niebędąca rezydentem tego kraju powinna także posiadać numer identyfikacyjny obcokrajowca (N.I.E. – Número de Identificación de Extranjero). Aby prowadzić działalność gospodarczą na terenie Hiszpanii konieczne jest także uzyskanie numeru identyfikacji podatkowej (N.I.F. – Número de Identificación Fiscal) oraz numeru ubezpieczenia społecznego (Número de Seguridad Social).

Autónomo

Rejestracja działalności w Hiszpanii jest procesem prostym i szybkim, zazwyczaj zajmuje jeden dzień. Po uzyskaniu podstawowych dokumentów, takich jak N.I.E. (Numer Identyfikacji Obcokrajowca) i N.I.F. (Numer Identyfikacji Podatkowej), należy udać się do urzędu skarbowego (Agencia Estatal de Administración Tributaria) i złożyć odpowiedni wniosek, wypełniając formularz 036 (pełny) lub 037 (uproszczony).

Podczas rejestracji w hiszpańskim urzędzie skarbowym (Hacienda) należy wybrać kod opisujący rodzaj prowadzonej działalności (Epígrafes del Impuesto de Actividades Económicas).

Kolejnym krokiem jest rejestracja działalności poprzez wypełnienie formularza TA 0521/1 i złożenie go w odpowiednim oddziale hiszpańskiego odpowiednika ZUS (Delegación de Seguridad Social). Rejestracja ta jest wymagana, aby wprowadzić działalność do systemu przedsiębiorców prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą (RETA – Régimen Especial de Trabajadores Autónomos). Ten etap można również zrealizować online, korzystając z podpisu cyfrowego lub hasła wygenerowanego przez urząd.

Sociedad Limitada

W przypadku prowadzenia działalności w formie spółki należy dopełnić podstawowych formalności, takich jak uzyskanie numerów N.I.E. (Numer Identyfikacji Obcokrajowca) i N.I.F. (Numer Identyfikacji Podatkowej) oraz otworzyć rachunek bankowy w hiszpańskim banku.

Następnym krokiem jest uzyskanie zaświadczenia z hiszpańskiego Rejestru Handlowego (Registro Mercantil), które potwierdza, że proponowana nazwa spółki nie jest już zarezerwowana ani używana przez inną firmę.

Kluczowym etapem zakładania spółki jest podpisanie aktu założycielskiego w obecności hiszpańskiego notariusza oraz sporządzenie statutu spółki, który musi być załączony do umowy założycielskiej.

Spółka musi zostać zarejestrowana w hiszpańskim Rejestrze Handlowym (Registro Mercantil) właściwym dla jej siedziby. Do rejestracji wymagane jest przedstawienie oryginału aktu założycielskiego.

Po zarejestrowaniu spółki w Rejestrze Handlowym na dokumentach zostanie umieszczona adnotacja o wpisie, co można również przeprowadzić w formie elektronicznej. Od momentu wpisu do rejestru handlowego spółka uzyskuje osobowość prawną.

Rejestracji należy dokonać w terminie dwóch miesięcy od sporządzenia umowy założycielskiej w formie aktu notarialnego. W tym celu należy przedstawić:

  • wypis notarialny umowy spółki,
  • formularz 600 dotyczący podatku od przeniesienia własności i czynności cywilnoprawnych (ITP i AJD),
  • kopię numeru identyfikacji podatkowej (N.I.F.),
  • dowód wpłaty na poczet honorariów i kosztów do późniejszego rozliczenia.

Zazwyczaj od rozpoczęcia formalności do ostatecznego wpisu do rejestru mija około miesiąca.

Więcej informacji odnoście procedury założenia hiszpańskiej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (Sociedad Limitada) znajdziesz e artykule „spółka z ograniczona odpowiedzialnością w Hiszpanii”

Jaki jest koszt rozpoczęcia działalności?

Autónomo

Rozpoczęcie działalności jako autónomo, czyli rejestracja, jest całkowicie darmowe. Nie ma również wymogu posiadania kapitału początkowego.

Sociedad Limitada

W przypadku spółki z ograniczoną odpowiedzialnością pojawiają się już koszty rejestracji, związane między innymi z wizytą u notariusza, które zazwyczaj nie przekraczają 1000 €. Należy również pamiętać o konieczności wniesienia kapitału zakładowego. Minimalny wymagany kapitał wynosi 3000 € i musi zostać wpłacony w całości w momencie zakładania spółki. Przepisy nie przewidują górnego limitu kapitału zakładowego.

Jakie podatki musi płacić przedsiębiorca?

Autónomo

Przedsiębiorca prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą ma obowiązek rozliczania się z podatku VAT (IVA – Impuesto sobre el Valor Añadido) oraz podatku dochodowego od osób fizycznych (IRPF – Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas).

Sposoby rozliczania dochodów:

  1. Opodatkowanie na zasadach ogólnych (Régimen de Estimación Directa – Simplificada o Normal):
    Ta forma opodatkowania dostępna jest dla wszystkich rodzajów działalności gospodarczej.
  2. Opodatkowanie ryczałtowe (Régimen de Estimación Objetiva – por Módulos):
    Z tej formy mogą skorzystać tylko autónomos spełniający określone wymagania.

Decyzję o wyborze formy opodatkowania podejmuje przedsiębiorca, jednak warto skonsultować się z profesjonalistą, aby wybrać najkorzystniejsze rozwiązanie.

Obowiązki związane z podatkiem VAT:

  • Deklaracje kwartalne:
    Deklaracje VAT składane są kwartalnie za pomocą formularza 303. Terminy składania to:- Do 20 kwietnia
    – Do 20 czerwca
    – Do 20 października
    – Do 30 stycznia (za czwarty kwartał)
  • Deklaracja roczna:
    Deklaracja roczna VAT składana jest w styczniu za pomocą formularza 390.

Obowiązki związane z podatkiem dochodowym:

  • Deklaracje kwartalne:
    Deklaracje podatkowe składane są:- Za pomocą formularza 130 (dla opodatkowania na zasadach ogólnych),
    Za pomocą formularza 131 (dla opodatkowania ryczałtowego).
    Terminy składania są takie same jak w przypadku deklaracji VAT.
  • Deklaracja roczna:
    Deklaracja roczna z podatku dochodowego składana jest w okresie od 2 maja do 30 czerwca za pomocą formularza D-100.

Prawidłowe wypełnianie i składanie deklaracji jest kluczowe dla zachowania zgodności z hiszpańskimi przepisami podatkowymi.

Sociedad Limitada

Założenie spółki jest czynnością zwolnioną z podatku od przeniesienia własności i czynności cywilnoprawnych, sporządzonych w formie dokumentu urzędowego. Niemniej jednak, przed dokonaniem wpisu w rejestrze handlowym konieczne jest złożenie formularza 600 w celach informacyjnych.

Obowiązki podatkowe na etapie prowadzenia działalności:

  1. Podatek VAT (IVA):
    Spółka ma obowiązek odprowadzania podatku VAT zgodnie z zasadami obowiązującymi w Hiszpanii.
  2. Podatek od spółek (Impuesto de Sociedades):
    Jest to podatek bezpośredni obciążający dochody uzyskane przez spółkę.- Stawka ogólna: 25%
    – Preferencyjna stawka dla nowych spółek: 15% przez pierwsze dwa lata działalności.

    Deklaracje podatkowe:

    – Kwartalne: Składane za pomocą formularza 202.
    – Roczne: Składane za pomocą formularza 200.

Zarówno prawidłowe wypełnienie formularzy, jak i terminowe składanie deklaracji, są kluczowe dla zgodności z hiszpańskimi przepisami podatkowymi i uniknięcia sankcji.

Jakie są opłaty prowadzenia działalności?

Autónomo

Oprócz obowiązku odprowadzania podatków, autónomo musi opłacać składki na ubezpieczenie społeczne. Warto jednak podkreślić, że państwo oferuje liczne ulgi i bonifikaty dla osób rozpoczynających działalność gospodarczą oraz dla młodych przedsiębiorców.

Od 1 stycznia 2025 roku w Hiszpanii wprowadzony został nowy system składek na ubezpieczenie społeczne dla osób samozatrudnionych (autónomos). Wysokość składek zależna jest od rzeczywistych dochodów netto przedsiębiorcy, a nie od wybranej przez niego podstawy wymiaru składki.

Kluczowe założenia nowego systemu składkowego:

  1. Składki oparte na dochodach netto:

    – Ustalono 15 przedziałów miesięcznych dochodów netto, od mniej niż 670 € do ponad 6 000 €.
    – Miesięczne składki będą wynosić od około 200 € do 598 €, w zależności od poziomu dochodów.

  2. Zmiany w składkach dla różnych grup dochodowych:

    – Niższe dochody: Przedsiębiorcy z miesięcznymi dochodami poniżej 1 166,70 € zapłacą niższe składki, od 200 € do 263 € miesięcznie, co stanowi obniżkę w stosunku do poprzedniego systemu.
    – Średnie dochody: Dla dochodów między 1 166,70 € a 1 700 € składka wyniesie 294 € miesięcznie.
    – Wyższe dochody: Przedsiębiorcy zarabiający powyżej 1 700 € miesięcznie będą płacić wyższe składki, sięgające do 598 € w przypadku dochodów przekraczających 6 000 €.

  3. Elastyczność składek:

    Przedsiębiorcy będą mogli zmieniać swoją podstawę wymiaru składki do sześciu razy w roku, dostosowując ją do aktualnych dochodów.

  4. Podatek solidarnościowy (MEI):

    Składka na Mechanizm Równowagi Międzypokoleniowej (MEI) wzrośnie z 0,7% w 2024 roku do 0,8% w 2025 roku, co wpłynie na ostateczną wysokość składek.

Koszty dodatkowe:

  • Prowadzenie księgowości:
    Jeśli przedsiębiorca nie decyduje się prowadzić księgowości samodzielnie, zazwyczaj koszt wynosi około 50 euro miesięcznie.
  • Obsługa prawna działalności:
    Prowadząc działalność gospodarczą w Hiszpanii warto korzystać z usług polskojęzycznego prawnika, który pomoże w dopełnieniu wszelkich formalności i będzie nas wspierał z tłumaczeniu zawiłości hiszpańskiego systemu prawnego.

Powyższe koszty warto uwzględnić przy planowaniu budżetu na prowadzenie działalności gospodarczej.

Sociedad Limitada

Wspólnicy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością również są zobowiązani do opłacania składek na ubezpieczenie społeczne w hiszpańskim systemie Seguridad Social. Typ składek, a tym samym ich wysokość, zależy od charakteru udziałów wspólnika oraz jego roli w spółce.

Rodzaje systemów ubezpieczenia społecznego dla wspólników:

  1. Régimen General:

    Dotyczy wspólników, których udział w kapitale spółki nie przekracza 33% oraz pod warunkiem, że nie pełnią funkcji związanych z zarządzaniem spółką.

  2. Régimen General Asimilado:

    Dotyczy wspólników pełniących funkcje związane z zarządzaniem spółką, ale których udział w kapitale spółki nie przekracza 25%.

  3. Régimen Especial de los Trabajadores Autónomos (RETA):

    Dotyczy wszystkich pozostałych wspólników, którzy nie kwalifikują się do powyższych kategorii.

Koszty księgowości i obowiązki administracyjne:

W przypadku spółki z o.o. koszty prowadzenia księgowości są wyższe niż w przypadku jednoosobowej działalności gospodarczej, ponieważ zarządzanie taką działalnością jest bardziej skomplikowane. Zazwyczaj wynoszą one kilkaset euro miesięcznie.

Dodatkowo spółka ma obowiązek prowadzenia:

  • Ksiąg rachunkowych (Libro Contable):
    Zawierają one wszystkie transakcje finansowe spółki.
  • Ksiąg protokołów (Libro de Actas):
    Rejestrują decyzje wspólników oraz inne ważne wydarzenia związane z działalnością spółki.

Oba rodzaje ksiąg muszą być zarejestrowane w odpowiednich urzędach, co również generuje dodatkowe obowiązki administracyjne.

Czy przedsiębiorca ponosi odpowiedzialność?

Autónomo

Osoba prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą (autónomo) w Hiszpanii ponosi pełną odpowiedzialność za zobowiązania wynikające z prowadzenia działalności. Odpowiedzialność ta obejmuje cały majątek przedsiębiorcy, zarówno prywatny, jak i związany z działalnością, ponieważ nie istnieje formalny podział majątku na prywatny i firmowy.

W przypadku pozostawania w związku małżeńskim objętym wspólnotą majątkową (régimen de gananciales), długi związane z działalnością mogą być również egzekwowane z majątku wspólnego małżonków. Aby chronić majątek osobisty małżonka przedsiębiorcy, możliwe jest wprowadzenie rozdzielności majątkowej (régimen de separación de bienes), co wymaga zawarcia odpowiedniej umowy małżeńskiej. Z uwagi na te zasady osoby samozatrudnione powinny rozważyć potencjalne ryzyka związane z prowadzeniem działalności i skonsultować się z hiszpańskim prawnikiem, aby minimalizować ryzyko odpowiedzialności majątkowej.

Sociedad Limitada

Jak sama nazwa wskazuje, wspólnicy spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ponoszą odpowiedzialność za zobowiązania spółki, ale jest ona ograniczona do wysokości wniesionego wkładu. Odpowiedzialność wspólników jest solidarna, co oznacza, że każdy ze wspólników może być zobowiązany do spełnienia całości zobowiązania wobec wierzyciela. W momencie, gdy jeden ze wspólników ureguluje całe zobowiązanie, wierzyciel nie może dochodzić jego spełnienia od pozostałych wspólników.

Więcej informacji dotyczących odpowiedzialności członków zarządu hiszpańskiej spółki z o.o. znajdziesz w tym artykule.

Prowadzenie działalności jako autónomo lub w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (SL) jest popularne wśród małych i średnich przedsiębiorców w Hiszpanii. Jednoosobowa działalność gospodarcza jest szczególnie korzystna na początku, ponieważ jej koszty są stosunkowo niskie, a w pierwszych latach działalności można ubiegać się o zwolnienia i ulgi. Z kolei spółka z o.o., mimo że nie wymaga tak dużego kapitału początkowego jak spółka akcyjna, zapewnia ograniczenie odpowiedzialności, co stanowi istotny atut.

Należy jednak pamiętać, że liczba wspólników w spółce z o.o. nie może przekroczyć 50 osób.

To do Ciebie należy ostateczna decyzja na jaką formę prowadzenia działalności się zdecydujesz, jednak przed podjęciem tej decyzji radzimy skonsultować się z prawnikiem, aby potwierdzić czy wybrany typ działalności odpowiada planowanemu planowi biznesowem oraz przepisom prawa.

Jeśli zamierzsz prowadzić działalność gospodarczą w Hiszpanii i masz jakieś pytania, to skontaktuj się z polskojęzycznymi prawnikami w Hiszpanii, a pomożemy Ci wybrać odpowiednią formę działalności oraz prześć procedurę rejestracyjną.

 

kwi 06
Love0
pełnomocnictwo w hiszpanii

Pełnomocnictwo w Hiszpanii

By Prawo cywilne

Obecna sytuacja wywołana epidemią koronawirusa COVID-19 wpłynęła na codzienne życie wszystkich obywateli większości krajów na świecie. W związku z tym, że hiszpański rząd wydał dekret zakazujący wychodzenia z domów w trosce o bezpieczeństwo obywateli, chcielibyśmy zwrócić Państwa uwagę na instytucję pełnomocnictwa, dzięki której będą Państwo mogli dokonać pewnych formalności na odległość. W niektórych przypadkach udzielenie pełnomocnictwa jest kwestią wygody, podczas gdy w innych przypadkach jest to całkowicie konieczne.

Czym jest pełnomocnictwo (poder)?

Pełnomocnictwo to jednostronna czynność prawna, za pomocą której mocodawca upoważnia osobę trzecią (tj. pełnomocnika) do działania w imieniu i na rachunek mocodawcy. Ustanowienie pełnomocnika w osobie adwokata oraz procurador jest w Hiszpanii najczęściej niezbędne na potrzeby postępowań sądowych, ale w ten sposób można również załatwić sprawy urzędowe.

Pełnomocnik może złożyć w imieniu swojego mocodawcy wniosek o nadanie numeru N.I.E., a także zawierać umowy. Hiszpański kodeks cywilny w artykule 55 przewiduje nawet możliwość zawarcia związku małżeńskiego przez pełnomocnika. Warto jednak pamiętać, że istnieją też czynności, których pełnomocnik nie może dokonać w imieniu mocodawcy. Taką czynnością jest na przykład sporządzenie testamentu, ponieważ jest to czynność o szczególnie osobistym charakterze.

Pełnomocnikiem może być osoba pełnoletnia, która znajduje się w pełni władz umysłowych. Z uwagi na powagę sprawy pełnomocnictwa najczęściej udziela się profesjonalnym podmiotom – adwokatom i pełnomocnikom procesowym (procurador).

Jakie są rodzaje pełnomocnictwa w Hiszpanii?

W prawie hiszpańskim wyróżniamy pełnomocnictwo ogólne (poder general) oraz pełnomocnictwo szczególne (poder especial).

Pełnomocnictwo ogólne to takie, które umożliwia pełnomocnikowi działanie w szerokim zakresie, z kolei pełnomocnictwo szczególne upoważnia pełnomocnika do określonego w pełnomocnictwie działania.

Pełnomocnictwo do dokonania określonej czynności może być udzielone kilku osobom. Poder solidario to rodzaj takiego pełnomocnictwa, które udzielane jest kilku osobom, przy czym każda z tych osób może samodzielnie dokonać czynności.

Z kolei poder mancomunado wymaga współdziałania wszystkich upoważnionych pełnomocników.

Znana polskiemu systemowi prawa prokura nie występuje w prawie hiszpańskim. W związku z tym hiszpańscy przedsiębiorcy chcąc upoważnić osobę trzecią do podejmowania działań w ich imieniu posługują się zwykłym pełnomocnictwem.

Szczególnym rodzajem pełnomocnictwa jest poder preventivo, udzielane na wypadek utraty zdolności wyrażenia woli przez mocodawcę. Takie upoważnienie ma charakter zapobiegawczy.

Jak udzielić pełnomocnictwa?

Co do zasady, udzielenie pełnomocnictwa może się odbyć w dowolnej formie, a zatem dopuszcza się zarówno pisemne jak i ustne udzielenie pełnomocnictwa.
Z kolei pełnomocnictwo notarialne (poder notarial) musi być udzielone przed hiszpańskim lub polskim notariuszem. Należy jednak pamiętać, że w przypadku, gdy pełnomocnictwo zostanie udzielone w Polsce, konieczne będzie przetłumaczenie dokumentu przez tłumacza oraz uzyskanie poświadczenia zgodności z oryginałem, czyli apostille.

Drugą możliwością udzielenia takiego pełnomocnictwa w Polsce jest dokonanie tego przed Konsulem Królestwa Hiszpanii w Warszawie. Wybór tej metody jest o tyle korzystny, że nie wymaga późniejszego tłumaczenia dokumentu ani uzyskania apostille. Aby udzielić pełnomocnictwa przed Konsulem, należy skontaktować się z Konsulatem Hiszpanii w Warszawie i umówić na wizytę. Warto mieć na uwadze, że udzielenie pełnomocnictwa jest czynnością jednostronną, a zatem obecność pełnomocnika podczas wizyty u notariusza czy Konsula nie jest obowiązkowa.

W Hiszpanii udzielenie pełnomocnictwa przed notariuszem generuje koszty rzędu 50-150 euro. W Polsce udzielenie pełnomocnictwa to koszt od 30 do 100 zł netto, jednak w tym przypadku należy pamiętać o dodatkowych kosztach związanych z uzyskaniem tłumaczenia przysięgłego oraz apostille.

Ponadto istnieje także możliwość udzielenia upoważnienia, określanego jako poder apud acta przed urzędnikiem sądowym (Secretario Judicial). Wówczas jest ono bezpłatne, ale takie upoważnienie ważne jest jedynie w konkretnej sprawie.

Obecnie nie ma wymogu osobistego stawiennictwa przed urzędnikiem, ponieważ obywatele posiadający elektroniczny dowód osobisty (DNI) oraz podpis elektroniczny mają możliwość udzielenia upoważnienia apud acta za pomocą systemu teleinformatycznego. Takie pełnomocnictwo nie jest ważne w postępowaniach przez Trybunałem Konstytucyjnym.

Jak odwołać pełnomocnictwo?

Jeżeli mocodawca nie określił w dokumencie czasu, na jaki udzielił pełnomocnictwa to oznacza to, że pełnomocnictwo jest ważne na czas nieokreślony. Nie jest to jednak równoznaczne z tym, że pełnomocnictwa nie da się odwołać. Zarówno mocodawca, jak i pełnomocnik mogą odwołać pełnomocnictwo.

Mocodawca może w każdej chwili odwołać pełnomocnictwo, wzywając pełnomocnika do zwrotu dokumentu. Jeśli jednak pełnomocnik odmówi lub mocodawca nie może się z nim skontaktować, może wystosować pismo, w którym oficjalnie odwoła udzielone wcześniej pełnomocnictwo. Wówczas, za pośrednictwem notariusza, należy powiadomić o tym fakcie pełnomocnika. Jak już wcześniej wspomniano jest to czynność jednostronna, a zatem do odwołania pełnomocnictwa nie jest wymagana zgoda czy podpis pełnomocnika.

Również powołanie nowego pełnomocnika do tej samej czynności powoduje wygaśnięcie wcześniejszego pełnomocnictwa i następuje ono od dnia, w którym został powołany nowy pełnomocnik.

Z kolei pełnomocnik może zrezygnować z udzielonego mu pełnomocnictwa, informując o tym mocodawcę. Warto podkreślić, że jeśli mocodawca poniesie szkodę w związku z odwołaniem pełnomocnictwa przez pełnomocnika to będzie on zobowiązany do jej naprawienia lub kompensaty. Ponadto pełnomocnik odwołując pełnomocnictwo, powinien jeszcze kontynuować działanie w imieniu mocodawcy dopóki ten nie będzie w stanie podjąć niezbędnych działań w związku z nieobecnością pełnomocnika. Okres ten jednak nie został zdefiniowany tak jak w przypadku regulacji polskiej.

Ponadto pełnomocnictwo wygasa na skutek śmierci mocodawcy lub pełnomocnika.

W dobie problemu z jakim przyszło się nam zmierzyć zachęcamy Państwa do załatwiania wszelkich formalności drogą elektroniczną lub z pomocą pełnomocnika. To, na jaki rodzaj pełnomocnictwa zdecydują się Państwo, zależy od czynności, do wykonania których upoważnią Państwo pełnomocnika. Wówczas warto zwrócić się o pomoc do profesjonalisty, który doradzi rodzaj pełnomocnictwa, a także pomoże przygotować dokument, aby dostosować jego treść do konkretnej sytuacji.

Jeśli chcesz załatwić swoje sprawy w Hiszpanii za pomocą pełnomocnika, skontaktuj się z polskojęzycznymi prawnikami w Hiszpanii, a pomożemy Ci wybrać odpowiednią formę pełnomocnictwa, zredagujemy jego treść oraz pomożemy w jego uzyskaniu.

mar 23
Love0
aliud pro alio

Aliud pro alio, czyli wydanie towaru innego niż umówiony

By Prawo cywilne

Z aliud pro alio mamy do czynienia przy umowie sprzedaży w sytuacji, gdy sprzedawca wydał kupującemu rzecz inną niż przewidziana w umowie.

Problem związany z tą kwestią wynika z braku wyraźnej regulacji i w konsekwencji, sporu w doktrynie – czy wówczas należy uznać, że strona wywiązała się z umowy i dopełniła obowiązku wydania rzeczy czy wręcz przeciwnie, a więc, że nastąpiło niewykonanie umowy.

Kwestia zgodności towaru z umową uregulowana jest przez Konwencję Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów, sporządzona w Wiedniu dnia 11 kwietnia 1980 r. (Dz.U. 1997 nr 45 poz. 286), a także Dyrektywę 1999/44/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 maja 1999 r. w sprawie niektórych aspektów sprzedaży towarów konsumpcyjnych i związanych z tym gwarancji (Dz. U. L 171 , 07/07/1999 P. 0012 – 0016).

Zgodnie z artykułem 35 ustępem 1 Konwencji: „sprzedawca powinien dostarczyć towary według ilości, jakości i w asortymencie przewidzianym w umowie oraz umieszczone lub zapakowane w sposób przewidziany w umowie”. Kolejny ustęp przewiduje kryteria zgodności towaru z umową, jednak nie reguluje wprost przypadków, gdy towar wydany nie odpowiada przewidzianemu w umowie, a jedynie przewiduje sytuacje, w których sprzedający może być zwolniony z odpowiedzialności za brak zgodności towarów, o którym kupujący wiedział lub nie mógł nie wiedzieć w chwili zawarcia umowy.

Również artykuł 2 Dyrektywy stanowi, że sprzedawca musi dostarczyć konsumentowi towary, które są zgodne z umową sprzedaży.
Słusznym wydaje się więc stwierdzenie, że brzmienie tych przepisów pozwala na interpretację, iż podjęcie jednostronnej decyzji o dostarczeniu innego towaru niż umówiony stanowi naruszenie przepisów oraz niewykonanie umowy. A zatem warte podkreślenia jest końcowe niezadowolenie kupującego, którego przesądza o rozwiązaniu umowy. To oznacza, że jeśli kupujący wie i zgadza się na dostarczenie innego towaru, nie może później żądać rozwiązania umowy.

Hiszpańskie regulacje

Również na gruncie ustawodawstwa hiszpańskiego nie uregulowano bezpośrednio problemu aliud pro alio, pozostawiając tę kwestię doktrynie i jurysdykcji sądów.

Podstawą, od której należy rozpocząć rozważania jest artykuł 1461 hiszpańskiego kodeksu cywilnego, który stanowi, że sprzedawca zobowiązany jest dostarczyć rzecz będącą przedmiotem umowy. A zatem w przypadku, gdy sprzedawca dostarczy kupującemu inny towar, kupujący ma prawo żądać rozwiązania umowy, ponieważ sprzedawca nie wykonał zobowiązania zgodnie z zawartą umową. Również artykuł 1166 hiszpańskiego kodeksu cywilnego zdaje się przesądzać o tym, iż strona nie może sama zdecydować o dostarczeniu rzeczy innej niż uzgodniona, nawet jeśli jej wartość jest równa lub wyższa od wartości towaru przewidzianego w umowie.

Taką interpretację przepisów przyjął Sąd Najwyższy, który w licznych wyrokach uznał, że aliud pro alio dotyczy dwóch sytuacji. Pierwsza ma miejsce, gdy sprzedawca wydaje towar inny niż ten, który był przedmiotem umowy, a druga – gdy towar wydany zgodnie z postanowieniami umowy nie spełnia warunków, do jakich został przeznaczony.

W wyroku z dnia 16 listopada 2000 roku Sąd uznał, że brak możliwości spełnienia celu, do którego był przeznaczony nabyty towar stanowi naruszenie umowy sprzedaży i jest podstawą rozwiązania umowy. Na tę samą przyczynę zastosowania aliud pro alio powołał się Sąd w wyroku z dnia 25 lutego 2010 roku. Przykładem takiej sytuacji może być sprzedaż domu, który nie nadaje się do zamieszkania, a więc – jak podkreślił Sąd w wyroku z dnia 2 czerwca 2015 roku – nie spełnia swojej podstawowej funkcji.

Rozwiązanie umowy w związku z aliud pro alio

Zgodnie z artykułem 1124 hiszpańskiego kodeksu cywilnego, uprawnienie do rozwiązania umowy ma charakter wzajemny i jest możliwe w przypadku, gdy strona nie dopełni obowiązku, który na niej spoczywa.

W tym przypadku kupujący ma dwie możliwości, co oznacza, że może domagać się spełnienia warunków umowy, czyli dostarczenia towaru zgodnie z zawartą umową lub może żądać rozwiązania umowy oraz zapłaty odszkodowania z tytułu poniesionych szkód. Zgodnie z artykułem 1101 kodeksu cywilnego, w celu uzyskania odszkodowania, kupujący powinien wykazać związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy zachowaniem sprzedawcy, a poniesioną szkodą.

Należy zwrócić także uwagę na to, że w celu udowodnienia, że sprzedawca wydał rzecz inną niż ta, która została przewidziana w umowie, koniecznie jest odebranie rzeczy przez kupującego. W sytuacji, gdy kupujący domaga się spełnienia warunków umowy, a okaże się to niemożliwe, może następnie zażądać rozwiązania umowy. W obu przypadkach kupujący ma prawo żądać zapłaty odsetek.

Przedawnienie roszczenia

Warto pamiętać, że roszczenia oparte na aliud pro alio należy zgłosić zgodnie z terminem przewidzianym w artykule 1964 hiszpańskiego kodeksu cywilnego, który w związku z nowelizacją z 2015 roku uległ skróceniu z 15 do 5 lat.

W przypadku pytań z zakresu hiszpańskiego prawa cywilnego, skontaktuj się z polskojęzycznymi prawnikami w Hiszpanii.

mar 06
Love0
odpowiedzialnosc czlonka zarzadu hiszpania spolka z ograniczona odpowiedzialnoscia

Odpowiedzialność członka zarządu w hiszpańskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (sociedad de responsabilidad limitada o sociedad limitada)

By Prawo spółek

Członkiem zarządu jest osoba, która poprzez działanie w imieniu spółki ma za zadanie zapewnić jej prawidłowe funkcjonowanie. Ponadto jest odpowiedzialna za reprezentację spółki. Wspólnicy spółki, jeśli nie wchodzą w skład zarządu, nie ponoszą odpowiedzialności ponad wniesione przez nich wkłady, możliwa jest natomiast odpowiedzialność członka zarządu w hiszpańskiej spółce z ograniczoną odpowiedzialnością – przy zaistnieniu wskazanych w ustawie warunków.

Odpowiedzialność członka zarządu uregulowana została w Ustawie o spółkach kapitałowych (La Ley de Sociedades de Capital), którą w 2014 roku znowelizowano, zaostrzając tym samym zakres odpowiedzialności.

Ustawa przewiduje odpowiedzialność członków zarządu działających w imieniu spółki oraz reprezentujących spółkę poprzez wykonywanie obowiązków przewidzianych w art. 225 i kolejnych. Podstawowym obowiązkiem członka zarządu jest rzetelne wykonywanie powierzonych mu zadań, co oznacza, że powinien dokładać należytej staranności przy dokonywaniu wszelkich czynności, a także działać w dobrej wierze, mieć na względzie interes spółki i nie przekraczać zakresu powierzonej mu funkcji.

Ponadto członek zarządu ma obowiązek lojalności oraz związany z tym obowiązek powstrzymywania się od udziału w podejmowaniu decyzji w sytuacji, w której występuje konflikt interesów. Przepisy dotyczące nakazu pozostawania lojalnym mają charakter imperatywny, a wszelkie postanowienia sprzeczne lub ograniczające zakres tego obowiązku są nieważne.
Warto podkreślić, że odpowiedzialność ponoszą zarówno członkowie zarządu w ścisłym znaczeniu tego słowa, jak i osoby, które de facto działają jak członkowie zarządu (administradores de hecho), podejmując decyzje pomimo, że nie posiadają statusu członka zarządu. Taką osobą może być np. członek zarządu, którego kadencja wygasła, dyrektor generalny lub pełnomocnik.

Forma odpowiedzialności członków zarządu

Odpowiedzialność członków zarządu ma charakter solidarny, to znaczy, że każdy z nich może zostać pociągnięty do odpowiedzialności, chyba, że członek zarządu udowodni, że nie brał udziału w podejmowaniu czynności, nie wiedział o dokonaniu czynności przez zarząd lub wiedząc próbował uniknąć szkody lub wyraźnie sprzeciwił się dokonaniu czynności, która spowodowała szkodę. Członkowie zarządu odpowiadają majątkiem osobistym.

Rodzaje odpowiedzialności

Wskazuje się różne rodzaje odpowiedzialności członków zarządu w zależności od charakteru stanowiska oraz czynności jakie podejmują.

1. Odpowiedzialność za szkody (responsabilidad por daños)

Uregulowana została w art. 1902 hiszpańskiego kodeksu cywilnego oraz art. 236 i kolejnych Ustawy o spółkach kapitałowych. Członkowie zarządu odpowiadają przed spółką, wspólnikami oraz wierzycielami spółki za szkodę wyrządzoną poprzez swoje działanie lub zaniechanie działań, które są sprzeczne z przepisami prawa, postanowieniami statutowymi lub zostały dokonane z naruszeniem obowiązków związanych z piastowaniem danego stanowiska, gdy ponoszą winę lub działali z zamiarem wyrządzenia szkody. Domniemywa się winę, jeśli czyn był sprzeczny z prawem lub umową spółki, chyba, że udowodniono inaczej.

2. Odpowiedzialność za zobowiązania (responsabilidad por deudas)

Uregulowana została w art. 367 Ustawy o spółkach kapitałowych, który ma na celu ochronę wierzycieli spółki. Członkowie zarządu mają obowiązek zwołania walnego zgromadzenia w celu rozwiązania spółki, jeżeli okaże się niewypłacalna. W razie niedopełnienia tego obowiązku w ciągu 2 miesięcy, członkowie zarządu ponoszą odpowiedzialność solidarną za długi spółki, które powstały już po wystąpieniu prawnej przyczyny rozwiązania spółki. Powództwo może być wszczęte przez wierzycieli spółki, których wierzytelność powstała już po wystąpieniu prawnej przyczyny rozwiązania spółki i nie została zaspokojona ze względu na to, że członkowie zarządu nie podjęli w terminie odpowiednich kroków w celu rozwiązania spółki.

3. Odpowiedzialność karna (responsabilidad por delitos)

Uregulowana została w art. 31 hiszpańskiego kodeksu karnego. Członek zarządu spółki, działający w jej imieniu lub reprezentujący spółkę może także ponosić odpowiedzialność karną, gdy dopuścił się przestępstwa w związku z wykonywaną funkcją lub wykorzystując swoją pozycję w spółce. Ponadto na członkach zarządu ciąży obowiązek egzekwowania przestrzegania prawa w spółce, a zatem mogą ponosić odpowiedzialność w przypadku niezastosowania odpowiednich środków mających na celu udaremnienie popełnienia przestępstwa.

Kto ma legitymację do wytoczenia powództwa cywilnego?

Odpowiedzialności można dochodzić na dwa sposoby. Powództwo przeciwko członkowi zarządu może być wszczęte zarówno przez konkretnego wspólnika lub osobę trzecią, która poniosła szkodę (acción individual) lub przez spółkę (acción social).
Powództwo może zostać wszczęte przez konkretnego wspólnika lub osobę trzecią, które poniosły szkodę w wyniku działania lub zaniechania członka zarządu (acción individual) i jest roszczeniem odszkodowawczym. Aby powództwo zostało uznane szkoda musi być wyrządzona bezpośrednio osobie trzeciej (lub wspólnikowi) na skutek działania z naruszeniem normy i sprzecznego z prawem, z zamiarem dokonania szkody lub w wyniku niedbałości. Ponadto musi istnieć związek przyczynowy między zachowaniem członka zarządu, a powstałą szkodą.

Z kolei spółka może wytoczyć powództwo w przypadku, gdy szkoda została wyrządzona bezpośrednio spółce (acción social). Legitymację do wytoczenia powództwa ma spółka, ale subsydiarnie możliwość taką mają także wspólnicy i osoby trzecie.
Wytoczenie powództwa przez spółkę wymaga uprzedniej zgody walnego zgromadzenia (la junta general) zwołanego na wniosek dowolnego wspólnika i nawet jeśli nie zostało to przewidziane w porządku obrad. Statut nie może w tym celu ustanawiać innej większości niż zwykła. Ponadto walne zgromadzenie może w dowolnym momencie odmówić wytoczenia powództwa, o ile nie sprzeciwią się temu wspólnicy reprezentujący co najmniej 5% kapitału. Członkowie zarządu mogą wówczas zostać również pozbawieni stanowiska.

Legitymację do wytoczenia powództwa w interesie spółki ma wspólnik lub wspólnicy, którzy posiadają większość pozwalającą na zwołanie walnego zgromadzenia w przypadkach, gdy członkowie zarządu nie zwołali walnego zgromadzenia mimo wniosku, a także gdy w ciągu miesiąca od podjęcia uchwały nie odbyło się walne zgromadzenie lub gdy opowiedziano się przeciwko poddaniu członka odpowiedzialności. Ponadto, jeśli członek zarządu działał z naruszeniem obowiązku lojalności, wspólnicy mogą pozwać go bezpośrednio, bez konieczności uzyskania uprzedniej zgody walnego zgromadzenia.
Zasadą jest, że za szkodę wyrządzoną wierzycielom odpowiada spółka, jednak w sytuacji, gdy ani spółka ani wspólnicy nie wytoczyli powództwa przeciwko członkowi zarządu, a majątek spółki nie jest wystarczający, by zaspokoić roszczenie wierzyciela to może on wnieść pozew przeciwko członkowi spółki.

Zwolnienie z odpowiedzialności

Członek zarządu może uchylić się od odpowiedzialności, jeżeli udowodni, że nie ponosi winy lub że nie wystąpiły przesłanki umożliwiające pociągnięcie go do odpowiedzialności. Ustawodawca nawiązuje także do amerykańskiej zasady business judgement rule, czyli wyłączeniu odpowiedzialności członka zarządu za decyzje obarczone ryzykiem gospodarczym, jeżeli zostały podjęte na podstawie rzetelnie zgromadzonych informacji i przy racjonalnym założeniu, że działa w dobrej wierze i w interesie spółki. Wygaśnięcie kadencji lub rezygnacja ze stanowiska nie zwalnia członka zarządu z odpowiedzialności za działanie, którego dopuścił się obejmując stanowisko.

Przedawnienie roszczenia

Zgodnie z art. 241 Ustawy o spółkach kapitałowych, powództwo przeciwko członkowi zarządu powinno zostać wytoczone w ciągu 4 lat od dnia, gdy zaistniała taka możliwość. Czteroletni termin przedawnienia dotyczy zarówno acción individual jak i acción social. Po upływie 4 lat nastąpi przedawnienie roszczenia, w związku z czym, spółka, wspólnicy ani wierzyciele nie będą mogli już wytoczyć powództwa przeciwko członkowi zarządu.

Jeśli szukasz wsparcia prawnego z zakresu prawa spółek w Hiszpanii, to skontaktuj się z hiszpańskim adwokatem:

lut 21
Love0
adobestock 291370498

Czym jest umowa rezerwacyjna nieruchomości w Hiszpanii (contrato de reserva)?

By Prawo nieruchomości

Nieruchomości położone na terytorium Półwyspu Iberyjskiego cieszą się wśród Polaków coraz większym zainteresowaniem. W Hiszpanii, podobnie jak w Polsce, zawierając umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, natomiast kupujący zobowiązuje się tę rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy uzgodnioną cenę. Należy jednak pamiętać, że zakup nieruchomości to złożony proces, na który składa się szereg obowiązków i często od momentu znalezienia idealnej nieruchomości do podpisania aktu notarialnego upływa nawet kilka miesięcy. Zatem zanim dojdzie do finalizacji transakcji, warto zarezerwować nieruchomość, by móc dokonać wszelkich niezbędnych formalności. Można tego dokonać poprzez zawarcie umowy rezerwacyjnej nieruchomości, czyli contrato de reserva de vivienda.

Rodzaje umowy rezerwacyjnej

Należy rozróżnić, że pod pojęciem contrato de reserva możemy mieć do czynienia z dwoma rodzajami zupełnie innych umów:

  1. umowa rezerwacyjna bliższa polskiej umowie deweloperskiej (contrato de reserva en la compraventa de bienes inmuebles sobre plano)
  2. umowa rezerwacyjna nieruchomości zawierana z agencją nieruchomości, ew. bezpośrednio z właścicielem nieruchomości (contrato de reserva de vivienda).

Najczęściej spotykana umowa rezerwacyjna

Najczęściej spotykaną formą umowy rezerwacyjnej przy sprzedaży nieruchomości jest umowa rezerwacyjna zawierana z agencją nieruchomości. W przypadku, gdy klient zainteresowany jest konkretną nieruchomością, to podpisuje umowę rezerwacyjną, która, co prawda nie jest uregulowana w hiszpańskim prawie, jednak z uwagi na jej powszechność w obrocie, można wskazać, że wśród postanowień tej umowy znaleźć powinny się zapisy określające dokładnie nieruchomość, która jest rezerwowana, jej cenę, czas na jaki umowa jest zawierana oraz wysokość kwoty rezerwacyjnej.

Po jej podpisaniu klient hiszpańskiej agencji nieruchomości wpłaca do depozytu agencji określoną kwotę pieniężną, która, przy dojściu do skutku umowy sprzedaży będzie traktowana jako zaliczka na poczet ceny. Często w treści umowy agent nieruchomości zobowiązuje się do zaprzestania poszukiwania nabywcy określonej nieruchomości.

W tym przypadku nie mamy do czynienia z umową sprzedaży nieruchomości, gdyż sprzedający w takiej sytuacji nie wyraził jeszcze jakiegokolwiek oświadczenia woli, co innego w przypadku umowy rezerwacyjnej nieruchomości zbliżonej do polskiej umowy deweloperskiej, gdyż w takim przypadku, często w treści umowy zawarte są wszelkie niezbędne elementy czyniące ją umową sprzedaży, pomimo tego, że nazywa się jedynie umową rezerwacyjną.

Czym jest contrato de reserva?

Umowa rezerwacyjna nieruchomości – jak wskazuje jej nazwa – ma na celu dokonanie rezerwacji danego obiektu i zwykle jest pierwszym etapem w procesie zakupu nieruchomości. Po ostatecznym wyborze konkretnej nieruchomości, kupujący powinien zarezerwować ją, by zyskać czas na dokonanie takich formalności jak chociażby wyrobienie N.I.E., założenie rachunku bankowego w hiszpańskim banku czy uzyskanie kredytu hipotecznego. W tym celu wpłaca „symboliczną” kwotę, a w zamian agencja zobowiązuje się do zaprzestania na określony czas poszukiwania innego kupującego. Umowa jest więc gwarancją dla obu stron – kupujący otrzymuje zapewnienie, że nieruchomość zniknie z rynku na określony w umowie czas, a agencja nie musi się martwić o potencjalnych nabywców.

Często umowa rezerwacyjna jest wykorzystywana przez agencje nieruchomości w sytuacji, gdy strona zainteresowana kupnem nieruchomości położonej w Hiszpanii nie przebywa na terenie kraju i potrzebuje czasu na zorganizowanie podróży.

Ile wynosi kwota rezerwacyjna?

W związku z tym, że umowa rezerwacyjna nie jest uregulowana przez hiszpańskie prawo, kwota jaką należy wpłacić na poczet rezerwacji również nie jest narzucona z góry. Kwota ta ustalana jest w umowie przez strony, a jej wysokość zależy od wartości nieruchomości – zwykle jest to od ok. 1 do 5% ceny. Wpływ na jej wysokość mają także inne czynniki, takie jak chociażby czas na jaki dokonywana jest rezerwacja nieruchomości.

Jakie elementy powinny zostać zawarte w umowie rezerwacyjnej?

Umowa rezerwacyjna to prywatny dokument, w którym należy zawrzeć wszelkie istotne kwestie dotyczące zarówno przedmiotu umowy (nieruchomości), jak i stron umowy. Powinny się tam znaleźć podstawowe dane osobowe sprzedawcy i kupującego, dokładny opis nieruchomości wraz z numerem katastralnym oraz numerem księgi wieczystej, wysokość kwoty rezerwacyjnej, cena nieruchomości, a także termin ostatecznego zawarcia umowy, czyli podpisania aktu notarialnego i przekazania nieruchomości. Ponadto wszelkie postanowienia zawarte w umowie powinny być uzgodnione i zaakceptowane przez obie strony, aby nie zostały uznane za niedozwolone klauzule umowne (cláusulas abusivas).

Z czym wiąże się zawarcie umowy rezerwacyjnej?

Poprzez zawarcie umowy rezerwacyjnej, strona zainteresowana kupnem danej nieruchomości uniemożliwia osobom trzecim jej nabycie przez czas wskazany w umowie. Wówczas nawet jeśli sprzedawca otrzyma oferty o wartości wyższej niż ta zaproponowana przez osobę, która dokonała rezerwacji nieruchomości, pozostaje zobowiązany do sfinalizowania transakcji i sprzedaży temu, kto podpisał umowę rezerwacyjną i zapłacił ustaloną kwotę.

Podpisanie umowy rezerwacyjnej zbliżonej do polskiej umowy deweloperskiej (contrato de reserva sobre plano) w rzeczywistości pociąga za sobą dużo dalej idące skutki, ponieważ traktowane może być jako zawarcie umowy sprzedaży. Z taką sytuacją będziemy mieć do czynienia, gdy w treści umowy znajdą się zapisy dotyczące ceny, dokładne określenie przedmiotu sprzedaży oraz zobowiązanie do nabycia nieruchomości.

Umowa ta charakteryzuje się tym, że prowadzi do powstania obowiązku sprzedaży nieruchomości przez sprzedawcę i kupna nieruchomości przez kupującego. W wyznaczonym terminie kupujący ma obowiązek dokonać zapłaty pozostałej kwoty, z kolei sprzedawca zobowiązany jest do wydania rzeczy (w kontekście nieruchomości będzie to wręczenie kluczy). Dodatkowo w przypadku dokonania rezerwacji nieruchomości, która jeszcze nie powstała, sprzedawca gwarantuje ukończenie budowy i oddanie obiektu w odpowiednim stanie technicznym.

W związku z tak poważnymi konsekwencjami wynikającymi z zawarcia umowy rezerwacyjnej warto powstrzymać się od jej podpisania do czasu, gdy będą Państwo przekonani co do kupna danej nieruchomości.

Czym umowa rezerwacyjna różni się od hiszpańskiej umowy przedwstępnej tzw. arras?

Umowa rezerwacyjna jest często mylona z tzw. arras, czyli umową przedwstępną sprzedaży nieruchomości, jednak są to dwa zupełnie różniące się od siebie dokumenty. Przyczyną nieporozumień jest znikoma regulacja, która ogranicza się do jednego przepisu – art. 1454 hiszpańskiego kodeksu cywilnego.

Podstawową różnicą pomiędzy umową rezerwacyjną a arras są konsekwencje związane z jej zawarciem.

Arras jest porozumieniem, od którego strony mogą odstąpić – w ten sposób, że w przypadku wycofania się sprzedawcy zobowiązany jest on do zwrotu podwójnej kwoty jaką otrzymał od kupującego, natomiast kupujący rezygnując traci kwotę, którą wcześniej wręczył sprzedawcy (zwykle jest to 10% ceny nieruchomości).

Z kolei umowa rezerwacyjna zbliżona do polskiej umowy deweloperskiej (contrato de reserva sobre plano) jest umową, której niewykonanie wiąże się z odpowiedzialnością kontraktową i może prowadzić do obowiązku zapłaty odszkodowania z tytułu powstania szkody.

Ponadto umowa może zawierać dodatkowe klauzule na wypadek jej niewykonania i wówczas konsekwencje będą się różnić w zależności od tego, co strony postanowiły zgodnie z zasadą swobody umów.

W przypadku umowy rezerwacyjnej zawieranej z hiszpańską agencją nieruchomości, w przypadku, gdyby klient agencji zrezygnował z zakupu określonej nieruchomości, to kwota wpłacona tytułem rezerwacji przypada agencji.

Mając na uwadze wszystkie kwestie omówione powyżej, jeżeli zamierzają Państwo kupić nieruchomość w Hiszpanii zaleca się powstrzymanie od podpisywania jakiejkolwiek umowy bez uprzedniej konsultacji z hiszpańskim prawnikiem specjalizującym się w prawie nieruchomości.

Zawsze należy pamiętać, że zakup nieruchomości jest poważną inwestycją, dlatego najlepszym rozwiązaniem jest skorzystanie z usług prawnika jeszcze przed podpisaniem umowy, aniżeli dopiero w momencie, gdy wynikną z jej podpisania kwestie sporne. Poza sprawdzeniem umów, prawnik sprawdzi również stan prawny nieruchomości i będzie nadzorował całą transakcję, co pomoże uniknąć stresu nieprzyjemnych niespodzianek.

Chcesz kupić nieruchomość w Hiszpanii? Skontaktuj się z nami, a prawnicy kancelarii specjalizujący się w hiszpańskim prawie nieruchomości zajmą się Twoją transakcją.

lut 17
Love0
clock 1461689 1920

Przedawnienie roszczeń w transporcie drogowym, czyli jak odzyskać zaległe należności w Hiszpanii

By Prawo procesowe

W Europie każdego dnia na drogę wyjeżdżają miliony samochodów ciężarowych z przeróżnym ładunkiem, większość z nich terminowo i bez większych problemów przybywa na miejsce rozładunku. Jednak niejednokrotnie zdarzają się różnego rodzaju utrudnienia, jak kolizje drogowe, złe warunki atmosferyczne, nierzetelny kontrahent etc., co prowadzi do opóźnień, uszkodzeń ładunku, stresu, a to z kolei rodzi nieporozumienia między stronami umowy przewozu. Ponadto jednym z najczęstszych problemów dla firm transportowych jest nieterminowe regulowanie zobowiązań. Ze względu na stosunkowo krótkie terminy przedawnienia niezbędne jest szybkie egzekwowanie wymagalnych należności lub podjęcie działań przerywających jego bieg.

Co to jest przedawnienie?

Przedawnienie w Hiszpanii, podobnie jak w innych systemach prawnych, to instytucja prawa cywilnego, polegająca na możliwości uchylenia się od zaspokojenia roszczenia po upływie określonego terminu. Skutkiem przedawnienia jest to, że po upływie określonego czasu brak jest możliwości skutecznego dochodzenia roszczenia przed sądem, nawet w sytuacji, gdy dłużnik jest wypłacalny i znajduje się dobrej kondycji finansowej. Instytucja przedawnienia w teorii powinna służyć usprawnieniu transakcji między kontrahentami. Niestety, często hiszpańscy przedsiębiorcy, nie regulując swoich płatności w terminie liczą na to, że kontrahenci z innych krajów, nie znając hiszpańskiego systemu prawnego, nie zdecydują się na dochodzenie swoich należności, a te ulegną przedawnieniu. Tego typu sytuacja ma najczęściej miejsce przy stosunkowo niskich zobowiązaniach.

Terminy przedawnienia w Hiszpanii

Terminy przedawnienia określa prawo krajowe (przewóz krajowy) oraz akty prawa międzynarodowego (przewóz międzynarodowy), w przypadku transportu drogowego w Hiszpanii jest to odpowiednio: Ustawa o transporcie lądowym 15/2009 z dnia 11 listopada (Ley 15/2009 de 11 de noviembre, del contrato de transporte terrestre de mercancías), której regulacje dotyczą transportu krajowego oraz Konwencja genewska o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z 19 maja 1956 r., regulująca kwestie związane z transportem międzynarodowym.

Zasadą jest, że roszczenia w Hiszpanii przedawniają się po upływie 1 roku, za wyjątkiem przypadków działania w złej wierze lub z rażącym niedbalstwem – wówczas okres ten wynosi 3 lata.

Jak i od kiedy liczymy przedawnienie w Hiszpanii?

Co do zasady bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (np. dzień następny po terminie płatności określonym w fakturze). Konwencja określa też odpowiednie terminy dla innych przypadków, np. częściowego zaginięcia, uszkodzenia towaru lub niedotrzymania terminu dostawy – bieg terminu przedawnienia będzie liczony od dnia wydania towaru do przewozu; w przypadku całkowitego zaginięcia – począwszy od 30 dnia po upływie umówionego terminu dostawy albo w przypadku gdy termin nie był umówiony – począwszy od 60 dnia po przyjęciu towaru przez przewoźnika; we wszystkich innych przypadkach – począwszy od upływu 3 miesięcznego terminu od dnia zawarcia umowy przewozu.

Zawieszenie przedawnienia

Wierzyciel wysyłając pisemną reklamację do swojego dłużnika zawiesza bieg terminu przedawnienia. Czas zawieszenia nie jest wliczany do biegu terminu rocznego, bądź trzyletniego. Zawieszenie następuje do czasu, kiedy wierzyciel otrzyma pisemną odpowiedź od dłużnika odrzucającą jego reklamację, co więcej, aby odrzucenie było skuteczne do odpowiedzi dłużnik musi dołączyć wszystkie wysłane bądź przekazane mu wcześniej przez wierzyciela dokumenty.
Należy wskazać, że w przypadku rozpoczęcia mediacji z kontrahentem dojdzie do zawieszenia biegu terminu przedawnienia na czas trwania postępowania do wydania ugody lub w przypadku braku dojścia do porozumienia protokołu końcowego mediacji (art. 4 ustawy 5/2012 o mediacji w sprawach cywilnych i handlowych).

Zawieszenie dostarcza jakże cennego czasu, na dochodzenie przez wierzyciela roszczenia.

Przerwanie biegu przedawnienia w Hiszpanii

Przerwanie biegu terminu przedawnienia to dokonanie przez wierzyciela czynności, która spowoduje, że czas na dochodzenie roszczenia będzie płynął od nowa. Przerywając bieg terminu przedawnienia zyskujemy dodatkowy czas i możliwości odzyskania zaległych należności.
Poza wskazaną konwencją przerwanie jak i zawieszenie biegu terminu przedawnienia normują przepisy prawa hiszpańskiego.
W przypadku hiszpańskiej regulacji krajowej przerwanie biegu terminu przedawnienia roszczeń transportowych nastąpić może poprzez tożsame czynności, które przerywają bieg terminu przedawnienia w przypadku umów handlowych (art. 79 ust. 3 CTTM). Sposobami na przerwanie biegu terminu przedawnienia są m.in.: wysłanie korespondencji wzywającej dłużnika do zapłaty, wszczęcie postępowania przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju, czy pisemne uznanie roszczenia przez dłużnika – jest to opcja najkorzystniejsza, dająca wierzycielowi szansę na odzyskanie pieniędzy w dość szybkim postępowaniu nakazowym, w przypadku braku dobrowolnego spełnienia świadczenia.

Burofax – hiszpańskie oficjalne wezwanie do zapłaty

Przed wszczęciem postępowania sądowego, najskuteczniejszym sposobem, w jaki można przerwać bieg terminu przedawnienia i zmotywować dłużnika do zapłaty wierzytelności jest przesłanie wezwania do zapłaty w formie burofax, czyli poprzez rejestrowaną przesyłkę pocztową.

Burofax przesłany przez hiszpańskiego prawnika jest postrzegany zupełnie inaczej aniżeli ten wysłany przez polskiego przedsiębiorcę bezpośrednio lub za pośrednictwem polskiego prawnika, wywołując u hiszpańskiego dłużnika przeświadczenie, że kontrahent zamierza rzeczywiście dochodzić swej należności.

W ślad za oficjalną korespondencją hiszpański adwokat może również wpłynąć na proces decyzyjny u hiszpańskiego kontrahenta za pomocą komunikacji telefonicznej i elektronicznej.

Dopiero gdy to nie przyniesie skutków, należy przejść do etapu postępowania sądowego, poprzez złożenie pozwu w ramach postępowania nakazowego (procedimiento monitorio).

Dla każdego przedsiębiorcy płynność finansowa jest kluczowym warunkiem sukcesu, znając terminy przedawnienia oraz korzystając z wsparcia hiszpańskiego adwokata, który może wysłać do dłużnika wezwanie do zapłaty w ciągu paru godzin od zlecenia mu takiego zadania, firmy transportowe mogą skutecznie poprawić swoją sytuację w zakresie windykacji roszczeń od hiszpańskich kontrahentów.

Zgłoś roszczenie

Jeśli jesteś polskim przedsiębiorcą, który ma roszczenia względem hiszpańskiego dłużnika, to skontaktuj się z nami, 

a prawnicy kancelarii specjalizujący się w wsparciu prawnym dla polskich firm transportowych zajmą się Twoją sprawą.

sty 30
Love0
termin przedawnienia w hiszpanii

Jak przerwać w Hiszpanii bieg terminu przedawnienia roszczenia o odszkodowanie z tytułu wypadku drogowego?

By Odszkodowania

Wypadki drogowe są źródłem licznych problemów o bardzo różnym charakterze. W większości przypadków, na szczęście ograniczają się one do łatwych do wykonania napraw lub lekkich uszkodzeń ciała. Mogą jednak być źródłem prawdziwych dramatów, za które nigdy nie będzie można zadośćuczynić. Dla wszystkich takich przypadków, w Hiszpanii istnieje przewidziany prawem system odszkodowań, mających na celu złagodzenie, na tyle na ile to możliwe, skutków poniesionych szkód, z uwzględnieniem tego, kto ponosi za nie odpowiedzialność. Nie należy jednak zapominać, że określonego prawa można dochodzić w zakreślonym ustawowo terminie, nazywanym terminem przedawnienia, po upływie którego traci się taką możliwość. Wyjaśniamy jaki to termin i jak przerwać bieg przedawnienia roszczenia z tytułu wypadku drogowego.

Czym jest przedawnienie?

Mówiąc o przedawnieniu w odniesieniu do wypadku drogowego, mamy na myśli określony prawem okres, w którym dana sytuacja prawna ma charakter trwały; innymi słowy, jest to określony prawem termin, od którego nie jest już możliwe wniesienie o skorzystanie z prawa, upłynął ostateczny termin na zgłoszenie roszczenia, bądź nabywa się pewne prawo ostatecznie.

Należy w związku z tym odróżnić przedawnienie powodujące wygaśnięcie prawa od przedawnienia powodującego jego nabycie. W pierwszym przypadku bezczynność uprawnionego do nabycia prawa powoduje, że traci on taką możliwość, natomiast w drugim – nabywa się prawo, zwykle związane z własnością, tak jak dzieje się to w przypadku zasiedzenia.

W odniesieniu do wypadków drogowych, także tych, przy których wina leży po obu stronach, mamy do czynienia z przedawnieniem powodującym wygaśnięcie prawa, co oznacza, że jeżeli uczestnik wypadku, któremu należy się odszkodowanie, nie wystąpi z roszczeniem o jego wypłatę w terminie przewidzianym przepisami, nieodwołalnie traci prawo do niego.

Kiedy przedawniają się w Hiszpanii roszczenia o odszkodowanie z tytułu wypadku drogowego?

Ustawa 35/2015 z dnia 22 września, wprowadzająca reformę systemu wyceny szkód na osobach w wypadkach w ruchu drogowym, zmieniająca poprzednio obowiązujące przepisy, określone Królewskim Dekretem Legislacyjnym 8/2004 z dnia 29 października, stanowi w artykule 7, że zarówno poszkodowanym w wypadkach drogowych, jak i ich spadkobiercom, służy roszczenie bezpośrednio do ubezpieczyciela o naprawienie poniesionej szkody, a roszczenie takie w Hiszpanii przedawnia się po upływie jednego roku.

Mamy tu do czynienia z odpowiedzialnością pozaumowną, powstałą z racji samego prowadzenia pojazdu. Pomiędzy uczestnikami wypadku drogowego nie musi więc istnieć stosunek prawny uzasadniający takie roszczenie.

Kodeks Cywilny również odnosi się do tego rodzaju odpowiedzialności w artykule 1902, według którego, kto poprzez działanie lub zaniechanie wyrządza szkodę innej osobie, przy czym zachodzi jego wina lub zaniedbanie, zobowiązany jest do naprawienia wyrządzonej szkody.

Kodeks Cywilny określa również, jaki jest okres przedawnienia, któremu podlega prawo do odszkodowania, a konkretnie w artykule 1968 stanowi, że po upływie jednego roku przedawnieniu ulega roszczenie z tytułu odpowiedzialności cywilnej, wynikające ze zobowiązań powstałych w sposób zawiniony lub przez zaniedbanie.

Bieg wspomnianego terminu jednego roku rozpoczyna się, jak stanowi artykuł 1969 Kodeksu Cywilnego, od dnia, od którego możliwe jest skorzystanie z prawa. Jest to jednak punkt wzbudzający wiele kontrowersji, ponieważ, jakkolwiek niektórzy rozumieją przez rozpoczęcie biegu terminu przedawnienia moment, w którym doszło do wypadku, w doktrynie istnieje też inne stanowisko, zyskujące coraz więcej oparcia w orzecznictwie, według którego wspomniany powyżej termin jednego roku należy liczyć od dnia, w którym ranny w wypadku powrócił do zdrowia lub jego stan został ustabilizowany, co należy potwierdzić odpowiednimi zaświadczeniami lekarskimi.

Jak przerwać w Hiszpanii bieg terminu przedawnienia?

Jak stanowi artykuł 1973 Kodeksu Cywilnego, bieg terminu przedawnienia przerywa się, gdy uprawniony do odszkodowania wystąpi do sądu lub do tego, od kogo żąda odszkodowania, z przysługującym mu roszczeniem.

W praktyce, celem przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia z tytułu wypadku drogowego, należy złożyć do towarzystwa ubezpieczeniowego odpowiednie roszczenie w formie, która pozwoli na jego skuteczne doręczenie, takiej jak fax z poświadczeniem treści i odbioru, telegram, itp.

Od tego momentu, aż do skutecznego poinformowania poszkodowanego przez firmę ubezpieczeniową o złożonej mu propozycji odszkodowania, bieg terminu przedawnienia zostaje wstrzymany. Jak już wspominaliśmy, w przypadku odpowiedzialności za wypadki drogowe, firma ubezpieczeniowa na złożenie takiej propozycji ma maksymalnie trzy miesiące. Jeżeli poszkodowany uzna ją za odpowiednią, roszczenie kończy się wraz z jej przyjęciem; w przeciwnym wypadku, może dochodzić swoich praw przed sądem.

Wzór pisma przerywającego w Hiszpanii bieg terminu przedawnienia roszczenia z tytułu wypadku drogowego

Zgodnie z artykułem 7 ustawy o ubezpieczeniach, złożenie do sądu pozwu o odszkodowanie za szkody powstałe w wyniku wypadku drogowego musi być poprzedzone skierowaniem do firmy ubezpieczeniowej roszczenia wstępnego, zawierającego informację o szkodzie i wniosek o wypłatę należnego odszkodowania.

Takie wstępne roszczenie przerywa bieg przedawnienia, a jego treść musi zawierać co najmniej dane osobowe zgłaszającego, oświadczenie o zdarzeniu, do którego doszło, dane pojazdów i ich kierowców, którzy brali udział w wypadku, a także wszelkie informacje wydane przez lekarzy i biegłych, którymi dysponujemy i które pomogą w obliczeniu kwoty odszkodowania.

Roszczenie wstępne: Roszczenie o wypłatę należnego odszkodowania z tytułu wypadku drogowego

Szanowni Państwo,

Jako osoba poszkodowana w wypadku drogowym, do którego doszło w dniu 00/00/2000, kontaktuję się z Państwem w celu spełnienia obowiązku przewidzianego artykułem 7 obowiązującej Ustawy 35/2015 z dnia 22 września, zmieniającej tekst jednolity ustawy o odpowiedzialności cywilnej i ubezpieczeniach w ruchu pojazdów silnikowych, zatwierdzonej Królewskim Dekretem Ustawodawczym 8/2004 z dnia 29 października, celem złożenia wstępnego roszczenia o odszkodowanie za całość poniesionych szkód; w tym celu przesyłam następujące dane:
Pojazd, który spowodował szkodę: numer rejestracyjny xxxxx, marka yyyyy, model xxxxx, kolor yyyyy, numer obowiązkowej polisy ubezpieczeniowej xxxxx, zawarta z towarzystwem ubezpieczeniowym yyyyy. Samochód osobowy prowadził Pan xxxxxx, legitymujący się numerem NIF yyyyyyy, który podpisał odpowiednie polubowne oświadczenie, w którym uznaje swoją winę.
Poniesione szkody materialne: załączam opinię rzeczoznawcy podpisaną przez warsztat samochodowy xxxxx, z dnia 00/00/2000, a także sprawozdanie rzeczoznawcy z mojego towarzystwa ubezpieczeniowego, odnoszące się do szkody. Załączam również faktury za następujące przedmioty osobiste, które przewoziłem w dniu zdarzenia, a które uległy całkowitemu uszkodzeniu: xxxxxx
Dane osobowe: Załączam zaświadczenie lekarskie podpisane przez specjalistę xxxxxx, lekarza xxxxxx, a także zwolnienie lekarskie, sprawozdanie z rehabilitacji, wyniki badań diagnostycznych, itd.

Pozostaję do Państwa dyspozycji na wypadek, gdyby potrzebne były jakiekolwiek dodatkowe informacje; jestem również gotowy poddać się dodatkowym badaniom lekarskim, jeżeli zajdzie taka potrzeba, o ile nie będą one polegać na powtórzeniu badań już wykonanych.

Z poważaniem
Podpis XY

sty 16
Love0
person holding silver pen signing photographers signature 175045

Nota simple (odpis zwykły z hiszpańskich ksiąg wieczystych)

By Prawo nieruchomości

Nota simple, czyli odpis zwykły z hiszpańskich ksiąg wieczystych, to jeden z najprostszych sposobów uzyskania podstawowych informacji o nabywanej nieruchomości w Hiszpanii.

Jeśli szukasz nieruchomości w Hiszpanii, to nota simple będzie jednym z najważniejszych dokumentów, które należy uzyskać przed podjęciem jakiejkolwiek decyzji związanej z daną nieruchomością.

Nota simple jest dokumentem, w którym znajdziemy informację o właścicielach nieruchomości, czy jest ustanowiony na niej zastaw lub hipoteka.

Czym jest nota simple?

Podstawową funkcją noty simple jest funkcja informacyjna dla osób zainteresowanych informacją o właścicielach nieruchomości, ich udziałach, obciążeniach na nieruchomości itp.

Zawartość noty simple

Ogólnie w nocie simple znajdują się następujące informacje:

  • Rejestr Nieruchomości (Registro de la Propiedad), który sporządził notę, numer wniosku o jej wydanie, powody wydania
  • Opis nieruchomości (Descripción de la finca), w tej części noty można dowiedzieć się ile nieruchomość mierzy metrów kwadratowych, odniesienia katastralne, podział nieruchomości, opis granic etc.
  • Własność (Titularidad de la finca). W tej części znajdują się informacje o właścicielach oraz o przypadających im udziałach.
  • Obciążenia (Cargas). Jedne z najważniejszych informacji znajdziemy właśnie w tym miejscu, wśród nich możemy wymienić: hipoteki, zabezpieczenia, licytacje sądowe, obciążenia, służebności etc.

Czy nota simple ma moc prawną?

Hiszpański odpis zwykły (nota simple) ma charakter ściśle informacyjny i nie stanowi wiernego oddania treści księgi wieczystej. Przygotowanie tego dokumentu nie wiąże się również z odpowiedzialnością sekretarza rejestru, który go sporządził.
Dokumentem mającym moc prawną jest poświadczony przez sekretarza rejestru odpis z rejestru (certificación registral), mamy wtedy do czynienia z dokumentem urzędowym, który stanowić będzie silny dowód w postępowaniu sądowym.

Kiedy uzyskać notę simple?

W trakcie procedury nabywania nieruchomości występuje wiele momentów, w których uzyskuje się aktualną notę simple. Pierwszym z nich jest moment przed podpisaniem hiszpańskiej umowy przedwstępnej zakupu nieruchomości (contrato de arras). Powinieneś poprosić o jej uzyskanie sprzedającego, w celu potwierdzenia opisu z oferty lub złożonych zapewnień w trakcie negocjacji.
Po podpisaniu contrato de arras, w przypadku, gdy będziesz zainteresowany uzyskaniem kredytu hipotecznego, zostaniesz poproszony o przesłanie noty simplę do banku lub bank zwróci się o nią sam, aby ustalić stan prawny nieruchomości, w szczególności widniejące na niej obciążenia.

Przed podpisaniem umowy właściwej (escrituras públicas) notariusz również zwróci się o aktualną notę simple do rejestru własności, przez co sprawdzi czy nie ma w niej wzmianek, które mogłyby uniemożliwić sprzedaż nieruchomości.

Gdy nabyłeś już swoją hiszpańską nieruchomość, również możesz zwrócić się do rejestru o notę simple, aby potwierdzić czy widniejesz w niej jako właściciel. W przypadku, gdy zaciągnąłeś kredyt hipoteczny, powinien być on również widoczny w nocie. Jeżeli doszło do zaspokojenia kredytu hipotecznego, który zabezpieczała nieruchomość, to w nocie sprawdzisz czy została wykreślona.

Jak uzyskać notę simple?

Dane znajdujące się w rejestrze nieruchomości są jawne, dlatego też każda osoba może zwrócić się do rejestru o uzyskanie noty simplę. Jedynym wymogiem jaki wprowadza procedura uzyskania noty jest wskazanie rzeczywistego motywu składania wniosku, którym może być np. chęć nabycia nieruchomości.

Złóż wniosek o notę simple

gru 03
Love0
trucks lawyer transport law

Odszkodowania dla firm transportowych poszkodowanych w wyniku blokad autostrad

By Odszkodowania

Odszkodowania dla firm transportowych poszkodowanych w wyniku blokad autostrady AP7 łączącej Hiszpanię z Francją.

W ostatnich tygodniach jesieni 2019 roku w ramach manifestacji grupy popierającej katalońską niepodległość CDR – Comitès de Defensa de la República (Komitety Obrony Republiki) doszło do blokad na autostradzie AP7, które sparaliżowały ruch międzynarodowy na odcinku pomiędzy Hiszpanią a Francją.

Wśród poszkodowanych znalazło się wiele polskich firm transportowych, jak i innych podmiotów, które nie dostarczyły produktów na czas lub gdy produkty te uległy zniszczeniu.

Prawo do odszkodowania w ramach odpowiedzialności władzy publicznej w Hiszpanii

Wszystkie poszkodowane podmioty mają możliwość dochodzenia roszczeń odszkodowawczych w ramach odpowiedzialności władzy publicznej, uregulowanej w ustawie o reżimie prawnym sektora publicznego (Ley 40/2015 de Régimen Jurídico del Sector Público) oraz w ustawie o postępowaniu administracyjnym (Ley 39/2015 del Procedimiento Administrativo Común de las Administraciones Públicas)

W pierwszej z tych ustaw, w artykule 32 określono zasady odpowiedzialności administracji publicznej, które stanowią, że uprawnionymi do uzyskania odszkodowania od administracji publicznej będą ci, którzy ponieśli szkodę majątkową lub niemajątkową wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie poszczególnych jednostek organizacyjnych państwa przy wykonywaniu władzy publicznej, z wyjątkiem przypadków siły wyższej.

Należy zauważyć, że chodzi tu o sytuacje, w których powstała szkoda jest bezpośrednią konsekwencją działania lub zaniechania, które można przypisać administracji publicznej i brak jest ustawowych przesłanek wyłączających tę odpowiedzialność.
W przypadku omawianych blokad nie można mówić, że były spowodowane przez siłę wyższą, a tym samym brak jest prawnego uzasadnienia aby poszkodowani wynikiem tych działań mieli ponieść konsekwencje powstałych strat, gdyż powinny one być poniesione przez administrację publiczną.

Odpowiedzialność administracji publicznej za szkody powstałe w wyniku działań grupy CDR.

Administracja publiczna i organy katalońskiej wspólnoty autonomicznej były zobowiązane do podjęcia niezbędnych działań w celu uniknięcia lub usunięcia blokad drogi publicznej AP7 w celu uniknięcia powstania szkód wynikłych z tych działań. Działania grupy CDR nie mogą być zaliczone do działań wykonywanych w ramach prawa do wypowiedzi i zgromadzeń. Zgodnie z doktryną Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (TSUE), prawo do demonstracji nie może naruszać innych praw, przede wszystkim prawa do swobodnego poruszania się oraz przepływu osób i towarów (orzeczenie C‑265/95 z 9 grudnia 1997).

Odpowiedzialność uregulowana w art. 33 ustawy 40/2015 jest odpowiedzialnością solidarną, dlatego roszczenia można kierować do organów Wspólnoty Katalonii, jak i do organów państwa (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych).

Termin przedawnienia roszczeń

Jeśli chodzi o termin przedstawienia roszczeń z tytułu odpowiedzialności majątkowej, to art. 67 ust. 1 ustawy 39/2015 ustanawia termin jednego roku, licząc od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie, które spowodowało szkodę.

Zgłoś roszczenie

Jeśli zostałeś poszkodowany w związku z blokadą autostrady AP7 w Hiszpanii, to skontaktuj się z nami w celu ustalenia możliwości dochodzenia roszczeń.

lis 18
Love0
adobestock 266497793

Ustawa o kredycie hipotecznym – nowa regulacja (Ley de Crédito Inmobiliario 5/2019)

By Prawo nieruchomości

Nowa regulacja dotycząca kredytów hipotecznych w Hiszpanii

Już od marca tego roku w Hiszpanii głośno było o nowej ustawie regulującej zasady udzielania kredytów hipotecznych, zwanej Ley de Crédito Inmobiliario 5/2019. Stanowi ona implementację dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi, która dąży do ujednolicenia niektórych aspektów prawa kredytowego na terenie UE oraz koncentruje się na ochronie interesów konsumenta.
Hiszpańska ustawa weszła w życie 16 czerwca 2019 roku.

Znacznie poprawiła ona sytuację kredytobiorców, regulując wiele kwestii, które do tej pory były jednostronnie narzucane przez banki. Regulacja ta sprawiła, że zakup nieruchomości na kredyt w Hiszpanii stał się bardziej przejrzysty dla inwestorów prywatnych, niezinstytucjonalizowanych.

Najważniejsze zmiany w nowej ustawie o hipotece:

Obowiązek zapoznania się z warunkami umownymi i konsultacji z notariuszem

Jednym z kluczowych zagadnień, na których koncentruje się nowa ustawa hipoteczna, to szeroko pojęta ochrona konsumenta. Ma w tym przede wszystkim pomóc udostępnienie klientom wyczerpujących i przejrzystych informacji najpóźniej na 10 dni przed datą podpisania umowy. W takim terminie kredytodawca, najczęściej bank, zobowiązany jest dostarczyć klientowi dokumenty: FEIN: Ficha Europea de Información Normalizada y FiAE: Ficha de Advertencias Estandarizadas – stanowiące spersonalizowaną wiążącą ofertę zawierającą istotne elementy umowy kredytowej. Kredytobiorca ma natomiast obowiązek skonsultowania się z wybranym przez siebie notariuszem, do którego bank na co najmniej 10 dni przed czynnością notarialną prześle dokumenty – w praktyce drogą elektroniczną. To całkowita nowość, gdyż do tej pory jedyną osobą kontaktową podczas podpisywania umowy hipotecznej był bank lub współpracujący z nim księgowy. Teraz, odwiedzimy notariusza dwukrotnie: po raz pierwszy samodzielnie, aby zapoznać się z warunkami kredytu i poddać się testowi sprawdzającemu zrozumienia warunków umowy kredytu hipotecznego, a po raz drugi – w celu podpisania umowy kredytu hipotecznego podczas czynności nabycia nieruchomości.

Podział kosztów kredytu

Jedną z najbardziej kontrowersyjnych zmian jest sposób podziału kosztów związanych z kredytem hipotecznym. Według dawnych przepisów, większością wydatków obciążony był kredytobiorca, co często znacznie podwyższało całkowitą kwotę kredytu. W świetle nowej ustawy, większość kosztów pokrywa bank, a jedyne, za co musi zapłacić kredytobiorca to tasación, czyli wstępna wycena nieruchomości.

Ograniczenie sprzedaży łączonej, czyli „vinculaciones”

Kredyt hipoteczny zawsze był w Hiszpanii transakcją wysoce wiązaną: wiązało się z nim nie tylko przeniesienie rachunku bankowego do banku udzielającego kredytu, ale zazwyczaj również obowiązkowa była zmiana ubezpieczyciela czy wykup innych produktów finansowych oferowanych przez daną instytucję. W świetle nowych przepisów, kredytodawca może wymagać jedynie wykupienia ubezpieczenia mieszkania lub ubezpieczenia na życie – ale wybór ubezpieczyciela będzie należał do kredytobiorcy. Niemniej jednak, decyzja o skorzystaniu z dodatkowych produktów oferowanych przez bank może obniżyć stopę oprocentowania kredytu.

Regulacja kredytów walutowych

W świetle nowych przepisów, klienci posiadający kredyt w walucie innej niż euro mogą w dowolnym momencie zażądać jego przewalutowania. Co więcej, bank zobowiązany jest poinformować klienta o zmianach zadłużenia spowodowanych zmianą kursu waluty, a przed podpisaniem umowy, zapewnić dodatkową dokumentację przedstawiającą, w jaki sposób dług może zwiększyć się lub zmniejszyć w zależności od kursu wymiany.

Nowe zasady traktowania dłużników

Ostatnia zmiana dotycząca przejmowania przez banki zadłużonych nieruchomości została wprowadzona po kryzysie z 2008 roku i umożliwiała ona kredytodawcom rozpoczęcie procedury przejęcia zadłużonej nieruchomości już po 3 miesiącach zaległości w regulowaniu zobowiązań umownych.
Nowe przepisy zwracają się w całkowicie przeciwnym kierunku: od czerwca, kredytodawca musi poczekać, aż zaległa kwota w przypadku pierwszej połowy okresu, na który wzięto kredyt będzie równa co najmniej 3% kwoty kredytu lub 12 miesięcznym ratom. Natomiast w przypadku braku płatności w drugiej połowie okresu, na który wzięto kredyt, egzekucja będzie mogła nastąpić, jeśli dług wyniesie co najmniej 7% kwoty głównej kredytu lub nie dojdzie do płatności co najmniej 15 rat.

Regulacja opłat za wcześniejsze spłacenie kredytu

Do tej pory wiele banków chroniło swoje interesy obciążając wcześniejszą spłatę kredytu dodatkowym oprocentowaniem, wprowadzając limity dotyczące kwoty, jaką można spłacić jednorazowo lub zawierając w umowie inne „kruczki” mające na celu skuteczne zniechęcenie osób, które chciałyby wcześniej zakończyć spłatę swojej nieruchomości. Teraz, wcześniejsza spłata hipoteki będzie podlegać oprocentowaniu tylko, jeśli miałaby ona przynieść bankowi straty. Nawet wtedy, opłata nie może przekraczać określonych w ustawie limitów, w zależności od rodzaju kredytu.

Brak oprocentowania minimalnego

Częstą praktyką dotychczas było oferowanie kredytów hipotecznych o zmiennej stopie procentowej, z zastrzeżeniem górnej i dolnej granicy procentowej.
Przykładowo, jeśli całkowite oprocentowanie hipoteki wynosiło: EURIBOR + oprocentowanie określone przez dany bank, to bank często wyznaczał oprocentowanie „minimalne” i „maksymalne”. Miało to też swoje dobre strony: określenie maksymalnego oprocentowania pozwala na szacunkową kalkulację maksymalnej kwoty raty, ale minimalna kwota oprocentowania zaprojektowana była z myślą o ochronie interesów banków.

W świetle nowej ustawy praktyka ta nie jest już dozwolona – minimalne oprocentowanie wynosi teraz 0%.

Jeśli zamierzasz kupić nieruchomość w Hiszpanii i masz w związku z tym jakieś pytania, to chętnie Ci na nie odpowiemy:

Lawyers. Just different.

BARCELONA
C/Balmes 174, 4-2B
08006 Barcelona
Google maps north_east

office@wachandwach.com
(+34) 644 980 290

WARSZAWA
ul. Wł. Pytlasińskiego 10/12
lok. 14 00-777 Warszawa
Google maps north_east

kancelaria@wachandwach.com
(+48) 797 870 285

KATOWICE
ul. Francuska 39
lok. 940-028 Katowice
Google maps north_east

kancelaria@wachandwach.com
(+48) 797 870 285

© Wach & Wach Abogados. Wszystkie prawa zastrzeżone.
Polityka prywatności | Polityka cookies | Informacja prawna

telefone Zadzwoń do nas
close

It’s as easy as that. Tell us briefly what you need and we will contact you.

    Przekazując dane za pomocą formularza kontaktowego, wyrażają Państwo zgodę na przetwarzanie Państwa danych osobowych w podanym przez Państwa zakresie przez WACH & WACH ABOGADOS z siedzibą przy C/Balmes 174, 4º 2ªB, 08006 Barcelona, w celu kontaktu z Państem. Podstawą prawną przetwarzania jest art. 6 ust. 1 lit. A Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych, tak zwane "RODO". Zgodę mogą wycofać Państwo w każdym momencie, pisząc na e-mail kancelaria@wachandwach.com, co nie wpływa na jej legalność przetwarzania, przed jej wycofaniem.

    east