Strona 3 – Wach & Wach

lis 26

Procurador: urzędnik działający pomiędzy adwokatem a sądem w Hiszpanii

By Bartosz Wach Prawo procesowe

Instytucja procurador nie występuje w polskim systemie prawnym, jednak określić ją można jako pełnomocnika procesowego, którego nie należy mylić z adwokatem (abogado) ani tym bardziej z prokuratorem – pomimo podobnego brzmienia nazw tych profesji prawniczych.

Kto może zostać procurador?

Podobnie jak w przypadku pozostałych zawodów prawniczych, aby zostać procurador należy spełniać szereg wymagań przewidzianych przez hiszpańskie prawo. Aby uzyskać kwalifikacje należy przede wszystkim posiadać tytuł Licenciado en Derecho, a następnie uzyskać tytuł procurador (wydawany przez Ministerstwo Sprawiedliwości w Hiszpanii). Kolejnym krokiem jest dokonanie wpisu na listę pełnomocników w Izbie (Colegio de Procuradores), w obrębie której pełnomocnik będzie wykonywał zawód oraz uiszczenie odpowiedniej opłaty. Konieczne jest również złożenie uroczystego przyrzeczenia, w którym procurador zobowiązuje się do przestrzegania praw zawartych w Konstytucji oraz pozostałych ustawach.

Jaką funkcję pełni procurador?

W przypadku większości postępowań udział pełnomocnika procesowego jest niezbędny. Procurador jest gwarantem bezpieczeństwa prawnego strony w postępowaniu sądowym. Jego obowiązkiem jest przede wszystkim obrona praw i interesów stron postępowania, ale także dbanie o odpowiednie uwierzytelnienie informacji przekazywanych sobie wzajemnie przez sąd i strony.

Do jego zadań należy zapewnienie przejrzystości całego procesu sądowego, odbieranie i sygnowanie dokumentów (wezwań czy zawiadomień sądowych), reprezentacja klienta zgodnie z jego wolą. Procurador pełni funkcję gwarancyjną – czuwa, aby postępowanie odbywało się według norm prawnych i zgodnie z odpowiednimi zasadami proceduralnymi.

Procurador działa obok, a nie zamiast adwokata (abogado) i przekazuje mu dokumenty oraz instrukcje dotyczące postępowania w sprawie. Sprawę prowadzi co do zasady adwokat, natomiast procurador jest urzędnikiem, który uczestniczy czynnie w wymianie korespondencji pomiędzy sądem a adwokatem. Rolą instytucji pełnomocnika procesowego jest ułatwienie i usprawnienie procesu sądowego, uniknięcie nadmiernych opóźnień lub błędów, a także ochrona prawna w trakcie czynności procesowych.

Jak znaleźć procurador?

Każda Izba (Colegio de Procuradores) prowadzi listę pełnomocników wraz z danymi kontaktowymi (najczęściej jest to adres e-mail). Dzięki temu skontaktowanie się z pełnomocnikiem jest dosyć proste. Najczęściej dokonuje tego adwokat w imieniu klienta, korzystając ze sprawdzonych podczas swojej praktyki zawodowej kontaktów. Możliwe jest także przydzielenie procurador z urzędu przez sąd. Strona postępowania ma więc prawo sama dokonać wyboru konkretnego pełnomocnika, który wzbudza jej zaufanie.

Ponadto reprezentacja musi być umocowana za pomocą pełnomocnictwa notarialnego lub wyrażonego przez klienta przed rozpoczęciem postępowania przed organami administracji sądu. Wynagrodzenie pełnomocników przybiera formę honorariów ustalonych przez Ministerstwo Sprawiedliwości.
Nadzór nad pełnomocnikami sprawuje Colegio de Procuradores, dbając o to, aby członkowie Izby należycie wypełniali swoje obowiązki.

Więcej informacji na temat instytucji procurador można znaleźć na oficjalnej stronie Rady Procuradores w Hiszpanii.

W razie jakichkolwiek pytań dotyczących procurador zachęcamy do kontaktu z hiszpańskim prawnikiem.

paź 27

Love0

Postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty (ENZ)

By Bartosz Wach Prawo procesowe

Zmorą podmiotów gospodarczych są opóźnienia w płatnościach, które zwłaszcza w czasie kryzysu mogą stanowić niemałe zagrożenie dla przedsiębiorców – szczególnie tych małych i średnich. Szybkim oraz skutecznym instrumentem odzyskiwania zaległych należności okazuje się regulacja jaką wprowadziło prawo Unii Europejskiej w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1986/2006 z 12 grudnia 2006 roku ustanawiającym postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty.

Kiedy można wydać europejski nakaz zapłaty?

Wszczęcie procedury w zakresie wydania europejskiego nakazu zapłaty (hiszp. requerimiento europeo de pago) jest możliwe, gdy mamy do czynienia z niekwestionowanym roszczeniem transgranicznym. Postępowanie w sprawie europejskiego nakazu zapłaty ma na celu uproszczenie, przyspieszenie oraz ograniczenie kosztów procesowych w międzynarodowych sprawach dotyczących bezspornych roszczeń pieniężnych.

Europejski nakaz zapłaty ma bardzo szeroki zakres zastosowania i może być wydany we wszystkich sprawach cywilnych i handlowych, w których dochodzone jest roszczenie pieniężne o oznaczonej wysokości. Ponadto aby wydać europejski nakaz zapłaty sprawa musi mieć charakter transgraniczny – to znaczy, że przynajmniej jedna ze stron sporu powinna mieć miejsce zamieszkania lub miejsce stałego pobytu w państwie członkowskim innym niż państwo sądu właściwego do rozpoznania sprawy. Rozporządzenie ma zastosowanie w stosunkach między wszystkimi państwami członkowskimi Unii Europejskiej, z wyjątkiem Danii.

Warto również podkreślić, że postępowanie stanowi dodatkowy i fakultatywny środek dochodzenia roszczeń, a więc nie zastępuje istniejących instrumentów dochodzenia roszczeń bezspornych na mocy prawa krajowego.

Jakie kroki należy podjąć, aby wszcząć postępowanie?

Na samym początku warto wspomnieć, że postępowanie nie wymaga stawiennictwa przed sądem, gdyż rozpatrywane jest na posiedzeniu niejawnym.
Pozew o wydanie europejskiego nakazu zapłaty należy złożyć wykorzystując standardowy formularz (Formularz A), którego wzór obowiązuje we wszystkich państwach członkowskich i który dostępny jest na stronie europejskiego portalu e-sprawiedliwość.

W pozwie wierzyciel powinien zawrzeć dane stron, kwotę dochodzonego roszczenia, wysokość stawki odsetek (jeśli będą dochodzone), a także informacje pozwalające określić i uzasadnić jego roszczenie, tj. opis okoliczności wskazanych jako podstawa roszczenia (uzasadnienie roszczenia), opis dowodów na poparcie roszczenia (zasadne jest dołączenie do pozwu dokumentów czy faktur), a ponadto okoliczności uzasadniające właściwość sądu oraz uzasadnienie transgranicznego charakteru sprawy. Pozew musi być podpisany przez powoda, tj. przez wierzyciela lub przez jego przedstawiciela.

Co do zasady sądem właściwym jest sąd pierwszej instancji właściwy ze względu na miejsce zamieszkania lub miejsce pobytu dłużnika, inaczej jest w sytuacji, gdy przedsiębiorca wykonuje usługi lub dostarcza towary na terenie innego państwa na rzecz kontrahenta zagranicznego.

Jeżeli spełnione zostały wszystkie warunki formalne pozwu, sąd w terminie 30 dni wyda europejski nakaz zapłaty, który następnie zostanie doręczony dłużnikowi. Dłużnik ma możliwość zapłacenia wierzycielowi kwoty wskazanej w nakazie lub zakwestionowania roszczenia poprzez wniesienie sprzeciwu w terminie 30 dni od doręczenia mu nakazu, który musi być wniesiony na Formularzu F.

W przypadku wniesienia w terminie sprzeciwu przez dłużnika, europejski nakaz zapłaty traci moc i sprawa zostaje przekazana do rozpoznania przez sąd we właściwym trybie. Jednakże jeśli powód zażądał zakończenia postępowania w przypadku wniesienia sprzeciwu przez pozwanego, sąd umarza postępowanie, orzekając o kosztach jak przy cofnięciu pozwu.

Natomiast jeżeli dłużnik nie wniesie sprzeciwu w terminie, nakaz zapłaty staje się wykonalny. Wykonanie nakazu przebiega zgodnie z zasadami krajowymi państwa członkowskiego, w którym wykonuje się europejski nakaz zapłaty.

Jakie są zalety europejskiego nakazu zapłaty?

Ogromną zaletą postępowania jest, co do zasady, krótki czas trwania całej procedury. Postępowanie w sprawie wydania nakazu zapłaty trwa – co do zasady – 30 dni, a następnie pozwanemu, po odebraniu nakazu przysługuje kolejne 30 dni na ustosunkowanie się do europejskiego nakazu zapłaty – po upływie tego okresu, w przypadku braku sprzeciwu, nakaz staje się wykonalny. Czas ten może ulec wydłużeniu np. w przypadku wezwania powoda do uzupełnienia braków formalnych.

Kolejną zaletą są zdecydowanie niskie koszty postępowania. W Hiszpanii w postępowaniu o wydanie europejskiego nakazu zapłaty obowiązuje opłata stała w wysokości 100 euro, w przypadku osób prawnych. Wysokość opłaty jest inna w Katalonii, gdzie bark jest opłaty w przypadku osób prawnych, których roczne obroty nie przekraczają miliona euro. Opłata powinna być uiszczona za pośrednictwem Formularza 696 w hiszpańskim Urzędzie Skarbowym (hiszp. Agencia Tributaria). Dowód dokonania opłaty należy dołączyć podczas składania formularza A.

Jeżeli przysługuje Państwu roszczenie względem hiszpańskiego kontrahenta, który zalega z zapłatą należności, zachęcamy do skontaktowania się z hiszpańskim adwokatem, który odpowie na wszystkie Państwa pytania dot. możliwości wszczęcia postępowania.

paź 08

Love0

Umowa sprzedaży – obowiązki kupującego w Hiszpanii

By Bartosz Wach Prawo nieruchomości

Zgodnie z artykułem 1445 hiszpańskiego kodeksu cywilnego (Código Civil) przez umowę sprzedaży (compraventa civil) sprzedawca zobowiązuje się do przeniesienia własności określonej rzeczy na kupującego oraz jej wydania, z kolei kupujący zobowiązuje się zapłacić ustaloną cenę i odebrać rzecz.

Natomiast sprzedaż handlowa (compraventa mercantil) uregulowana jest w artykułach 325 – 345 w hiszpańskim kodeksie handlowym (Código de Comercio) i oznacza sprzedaż rzeczy ruchomych mającą na celu osiągnięcie zysku poprzez odsprzedaż przedmiotu umowy.

Każda umowa sprzedaży (a zatem zarówno compraventa civil, jak i compraventa mercantil) jest umową dwustronną, generującą wzajemne obowiązki i uprawnienia dla stron umowy. W dzisiejszym artykule przedstawimy obowiązki, jakie spoczywają na kupującym w związku z handlową umową sprzedaży.

Podstawowe obowiązki kupującego polegają na:

zapłaceniu ustalonej ceny
odebraniu od sprzedawcy zakupionego towaru

Zgodnie z artykułem 1500 hiszpańskiego kodeksu cywilnego kupujący jest zobowiązany zapłacić określoną cenę w oznaczonym w umowie terminie i miejscu. Jeżeli w umowie ich nie ustalono, kupujący ma obowiązek zapłaty dopiero w miejscu i czasie wydania rzeczy; wówczas kupujący uiszcza określoną cenę po uprzednim zbadaniu rzeczy.

Zapłata ceny

Cena, jaką kupujący zobowiązany jest zapłacić musi być określona lub możliwa do określenia w pieniądzu lub znaku, który ją reprezentuje. Cena może być uiszczona w formie gotówkowej, za pomocą przelewu bankowego na rachunek sprzedawcy, a także w postaci czeku lub weksla. W praktyce istnieje również możliwość zawarcia umowy wstępnej oraz zapłaty części kwoty w formie zaliczki.

W sytuacji, gdy kupujący nie uiści sprzedawcy ceny w oznaczonym terminie (zarówno, gdy zalega z całą kwotą lub z częścią) popada w zwłokę i jest zobowiązany do zapłaty odsetek ustawowych.

Warto także zwrócić uwagę na artykuł 340 hiszpańskiego kodeksu handlowego, zgodnie z którym dopóki przedmiot znajduje się w posiadaniu sprzedawcy (nawet w formie depozytu), sprzedawca ma pierwszeństwo do uzyskania zapłaty kwoty (wraz z odsetkami za zwłokę) przed jakimikolwiek innymi wierzycielami.

Odbiór towaru

W momencie, gdy sprzedawca udostępni kupującemu towar będący przedmiotem sprzedaży, powinien on odebrać go we wskazanym miejscu i czasie. Natomiast jeśli kupujący bez uzasadnionej przyczyny odmawia odebrania rzeczy, wówczas sprzedawca może żądać wykonania lub rozwiązania umowy, przy czym żądając wykonania umowy sprzedawca składa towar do depozytu sądowego; czyni to również, gdy kupujący zwleka z odebraniem rzeczy. W takiej sytuacji kupujący będzie musiał pokryć koszty depozytu. Natomiast w przypadku, gdy sprzedawca zażąda rozwiązania umowy, kupujący będzie zobowiązany zapłacić mu odszkodowanie.

Niewywiązanie się z obowiązku odbioru towaru nie powoduje wspomnianych konsekwencji w przypadku, gdy wynika ono z zaistnienia siły wyższej.

Kupujący ma prawo odmówić odbioru rzeczy tylko z uzasadnionego powodu, wśród których wymienić można wady jakościowe lub ilościowe rzeczy czy też wydanie towaru innego niż umówiony. Kupujący po zbadaniu rzeczy, potwierdza jej zgodność z umową i jeśli nie odmówi odbioru rzeczy, nie będzie miał tej możliwości w późniejszym czasie, dlatego warto dokładnie zbadać rzecz. Jeżeli towar jest zapakowany w sposób uniemożliwiający zbadanie go w czasie wydania rzeczy, kupujący może zgłosić wady sprzedawcy w ciągu 4 dni od otrzymania rzeczy. W przypadku wad ukrytych termin zgłoszenia wad jest dłuższy i wynosi 30 dni od dnia otrzymania rzeczy.

W przypadku gdy sprzedawca dostarcza towar po ustalonym terminie kupujący nie jest zobowiązany do odbioru towaru. Kupujący nie ma również obowiązku przyjęcia części rzeczy, nawet jeśli sprzedawca zobowiązuje się do dostarczenia pozostałej części w późniejszym terminie – jednakże kupujący może przyjąć częściową dostawę i wówczas sprzedaż zostanie sfinalizowana na podstawie otrzymanych towarów, a kupujący nie będzie mógł żądać wykonania umowy w pozostałej części ani jej rozwiązania z tego powodu, że dostarczono mu tylko część towaru.

Warto jednak pamiętać o swobodzie umów, zgodnie z którą strony mogą ustalić w umowie dodatkowe obowiązki oraz uprawnienia.

W przypadku pytań z zakresu hiszpańskiego prawa cywilnego, zachęcamy do kontaktu z polskojęzycznym prawnikiem w Hiszpanii.

wrz 15

Love0

Podatki w Hiszpanii

By Bartosz Wach Prawo podatkowe

Zgodnie z artykułem 31 Konstytucji Hiszpanii każdy obywatel ma obowiązek uiszczania podatków, z kolei artykuł 133 w ustępie 1 stanowi, że w pierwszej kolejności władztwo ustanawiania podatków należy do państwa, w drugiej kolejności – do Wspólnot Autonomicznych i władz lokalnych. Warto pamiętać, że Wspólnoty Autonomiczne mają prawo do ustanawiania i pobierania podatków, jednak zgodnie z artykułem 6 ustawy o finansowaniu Wspólnot Autonomicznych (LOFCA – Ley Orgánica de Financiación de las Comunidades Autónomas) podatki nakładane przez Wspólnoty Autonomiczne nie mogą dotyczyć przedmiotu opodatkowania podatkami państwowymi.

W hiszpańskim systemie podatkowym wyróżnia się, podobnie jak w systemie polskim, podatki bezpośrednie i pośrednie. Podatki bezpośrednie to takie, które bezpośrednio obciążają podatnika, stanowiąc jego koszt. Do podatków bezpośrednich należą: podatek od dochodów osób fizycznych, podatek od spółek, podatek od majątku, podatek od dziedziczenia i darowizn. Natomiast podatki pośrednie zawarte są w cenie dóbr i usług, które podatnik nabywa. Podatkiem pośrednim jest podatek od wartości dodanej (VAT) oraz podatek od przeniesienia własności i czynności cywilnoprawnych.

W niniejszym artykule przedstawimy Państwu najważniejsze podatki w Hiszpanii.

Podatek dochodowy od osób fizycznych (IRPF – Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas)

Podatek dochodowy obejmuje podatek od dochodu z pracy, z kapitału oraz działalności gospodarczej. IRPF ma charakter progresywny i składa się ze stawki ogólnej i regionalnej, która może się różnić w zależności od Wspólnoty Autonomicznej, w której podatnik ma miejsce zamieszkania. Stawki podatkowe za 2019 rok przedstawiają się następująco:

Do 12 450 € stawka wynosi 19%
Od 12 450 do 20 200 € stawka wynosi 24%
Od 20 200 do 35 200 € stawka wynosi 30%
Od 35 200 do 60 000 € stawka wynosi 37%
Powyżej 60 000 € stawka wynosi 45%

Kwota wolna od podatku wynosi 5 550 € i ulega odpowiednim zwiększeniom dla osób powyżej 65 i 75 roku życia.

Zeznanie podatkowe należy złożyć do 30 czerwca roku następującego po roku podatkowym.

Podatek od dochodu nierezydentów (IRNR – Impuesto sobre la Renta de no Residentes)

Podatek od dochodu osób fizycznych obejmuje także podatek dochodowy od nierezydentów, czyli osób, które przebywają na terenie Hiszpanii przez okres krótszy niż 183 dni w roku i uiszczają podatek dochodowy w ramach ograniczonego podatku dochodowego – tylko od dochodów osiąganych w Hiszpanii. Stawka podatkowa dla nierezydentów jest stała i wynosi 24% dla podstawy nieprzekraczającej 60 000 € lub 45% w przypadku, gdy podstawa ta jest równa lub przekracza kwotę 60 000 €, natomiast w przypadku, gdy nierezydent jest obywatelem jednego z państw członkowskich Unii Europejskiej – 19%.

Podatek od spółek (IS – Impuesto sobre Sociedades).

Podatek od spółek obejmuje dochody spółek i pozostałych osób prawnych, które posiadają status rezydenta Hiszpanii, tzn. zostały utworzone na podstawie prawa hiszpańskiego.

W Hiszpanii, co do zasady, stawka podatku od spółek wynosi 25%. Stawka w wysokości 25% dotyczy również przedsiębiorstw zagranicznych. Dla nowoutworzonych spółek stawka wynosi 15% i obowiązuje przez okres 2 lat (chyba, że spółka podlega opodatkowaniu według niższej stawki). Jednak stawka podatku od spółek nie jest identyczna w całym kraju – przykładowo w regionie Navarra stawka wynosi 28% w przypadku dużych firm i 23% w przypadku małych i średnich przedsiębiorców, a stawka 19% dla tzw. mikroprzedsiębiorców, z kolei na Wyspach Kanaryjskich obowiązuje specjalny reżim podatkowy, który przewiduje stawkę podatkową w wysokości 4%.

Podatek VAT (IVA – Impuesto sobre el Valor Añadido)

Standardowa stawka podatku VAT wynosi w Hiszpanii 21%. Z kolei do dostaw żywności, wody, prywatnych mieszkań, usług hotelowych oraz usług świadczonych przez kina, teatry czy restauracje stosuje się obniżoną stawkę w wysokości 10%. Natomiast do dostawy podstawowych produktów żywnościowych takich jak mleko, ser, jaja, owoce i warzywa oraz chleb, a także do książek i czasopism przewidziano preferencyjną stawkę 4%. Zwolnione od podatku są między innymi usługi medyczne, kształcenie, a także operacje finansowe i ubezpieczeniowe. Ponadto podatek VAT nie występuje na Wyspach Kanaryjskich i miastach Ceuta i Melilla, w których występuje odpowiednio powszechny pośredni podatek kanaryjski oraz podatek od produkcji, usług i importu.

Podatek od przeniesienia własności i czynności cywilnoprawnych (ITP y AJD – Impuesto sobre Transmisiones Patrimoniales y Actos Jurídicos Documentados).

Są to podatki związane przede wszystkim z zakupem nieruchomości w Hiszpanii. Podatek od przeniesienia własności (ITP) jest podatkiem, który nabywca obowiązany jest zapłacić, gdy dokonuje zakupu nieruchomości na rynku wtórnym (w przypadku nabycia nieruchomości na rynku pierwotnym nabywca płaci podatek VAT – zwykle przy zastosowaniu stawki 10%). Podatek ten uiszczany jest na rzecz Wspólnoty Autonomicznej, w której położona jest nieruchomości, a stawka podatku może różnić się w zależności od Wspólnoty i wynosi od 6 do 11%. Natomiast podatek od czynności cywilnoprawnych (AJD) obejmuje czynności prawne dokonane w formie aktu notarialnego, dokumentu handlowego lub administracyjnego, a obowiązek podatkowy powstaje z momentem dokonania czynności. Może przybierać formę opłaty stałej lub zmiennej. Opłata stała dotyczy opieczętowanego papieru, na którym sporządzany jest dokument i wynosi 0,30 € za arkusz i 0,15 € za kartkę. Natomiast kwota zmienna ma zastosowanie, gdy przedmiot czynności podlega wpisowi do Rejestru Własności, Rejestru Handlowego, Rejestru Własności Przemysłowej lub Rejestru Mienia Ruchomego i wówczas wynosi od 0,5 do 2% w zależności od regulacji danej Wspólnoty Autonomicznej.

Warto pamiętać, że na wysokość podatków w Hiszpanii mają wpływ również dodatkowe czynniki, ponadto hiszpański ustawodawca wprowadza często ulgi oraz bonifikaty, dzięki którym ostateczna wysokość zobowiązania podatkowego może być niższa od podanych w artykule, dlatego zachęcamy do skorzystania z indywidualnej konsultacji z hiszpańskim adwokatem.

sie 19

Love0

kredyt hipoteczny w hiszpanii najlepszy prawnik w katalonii

Jak uzyskać kredyt hipoteczny w Hiszpanii?

By Bartosz Wach Prawo nieruchomości

W obecnej sytuacji eksperci spodziewają się spadku cen na hiszpańskim rynku nieruchomości (szczególnie na rynku wtórnym). W poprzednich artykułach pisaliśmy o tym jak krok po kroku dokonać zakupu nieruchomości w Hiszpanii, jednak niewiele osób może pozwolić sobie na zakup gotówkowy – zdecydowana większość musi zmierzyć się z koniecznością uzyskania kredytu.

Najczęstszą formą zabezpieczenia w przypadku zakupu nieruchomości ze środków uzyskanych z kredytu jest hipoteka (hipoteca), którą ustanawia się na kredytowanej nieruchomości.

Dla tych z Państwa, którzy rozważają zakup nieruchomości na rynku hiszpańskim przygotowaliśmy poniższy artykuł, w którym postaramy się przybliżyć kwestie związane z kredytem hipotecznym w Hiszpanii.

Zasady udzielania kredytów hipotecznych w Hiszpanii

Polityka udzielania kredytów hipotecznych przez hiszpańskie banki jest bardzo zbliżona do polskiej. Finansowanie hipoteczne jest dość konkurencyjne, a na rynku dostępnych jest wiele ofert. Warunki udzielenia kredytu hipotecznego różnią się w zależności od tego czy kredytobiorca posiada status rezydenta Hiszpanii czy nie – poniżej opisujemy jak uzyskać kredyt hipoteczny w obu wariantach.

Kredytobiorca – rezydent Hiszpanii

Rezydentem Hiszpanii dla celów podatkowych jest osoba, która przebywa na terytorium Hiszpanii ponad 183 dni w roku lub której ośrodek interesów życiowych (osobistych lub gospodarczych) znajduje się na terytorium Hiszpanii.

Rezydenci Hiszpanii mogą uzyskać kredyt hipoteczny z oprocentowaniem stałym, zmiennym lub mieszanym, przy czym maksymalny okres kredytowania wynosi 30 lat.

Kredytobiorca – nierezydent Hiszpanii

Kredytobiorca, który nie posiada statusu rezydenta Hiszpanii, również może zaciągnąć kredyt hipoteczny z oprocentowaniem stałym, zmiennym lub mieszanym, przy czym okres kredytowania wynosi od 5 do 25 lat.

W praktyce możliwe jest uzyskanie kredytu w wysokości 60-70% wartości nieruchomości (w przypadku kredytobiorcy, który posiada status rezydenta Hiszpanii będzie to 80% wartości). W sporadycznych przypadkach pojawiają się oferty, w których banki udzielają kredytu do 90, a nawet 100% wartości (głównie dotyczy to nieruchomości, które zostały zajęte przez bank).

Oprocentowanie kredytu hipotecznego oscyluje w granicach od 1,5 do 2,5%, jednak należy podkreślić, że obecna sytuacja jest bardzo dynamiczna, a zatem oprocentowanie to może ulegać zmianom.

Jak uzyskać kredyt hipoteczny?

W cel zaciągnięcia kredytu hipotecznego w Hiszpanii przez obywatela Unii Europejskiej konieczne będzie przedłożenie ważnego dokumentu tożsamości (dowód osobisty lub paszport), a także dokumentów potwierdzających dochody kredytobiorcy. Poszczególne banki mogą wymagać przedstawienia odmiennych dokumentów, jednakże dokumentacja najczęściej wymagana do ubiegania się o kredyt hipoteczny jest następująca:

Dokument potwierdzający wysokość dochodów

Pracownik etatowy: 2 ostatnie odcinki wypłaty, zaświadczenie o dochodach z 2 ostatnich lat, zaświadczenie od pracodawcy (rodzaj umowy, staż pracy, wynagrodzenie roczne i stanowisko pracownika).
Samozatrudniony: pismo (powinno z niego wynikać: nazwa firmy, sektor, w którym działa i dane rejestrowe), potwierdzenie obrotów i zysków firmy z ostatnich 2 lat wraz z wynagrodzeniem, dywidendami i premiami, które osoba pracująca na własny rachunek otrzymała. Deklaracja podatkowa za ostatnie 2 lata w przypadku osób prowadzących jednoosobwą działalność gospodarczą. Roczne sprawozdania finansowe za minione 2 lata.

Dodatkowe dokumanty

Dowód na posiadanie innego źródła dochodu, raport z Biura Informacji Kredytowej, wyciąg bankowy z ostatnich 6 miesięcy. Dokumenty dotyczące miejsca zamieszkania: 2 ostatnie wyciągi z hipoteki lub umowa najmu.

Jeśli wspomniane dokumenty sporządzone są w języku polskim, wówczas powinny być przetłumaczone na język hiszpański.

W celu otrzymania kredytu hipotecznego należy wyrobić na posterunku policji w Hiszpanii lub w Wydziale Konsularnym Ambasady Hiszpanii numer identyfikacji obcokrajowca (N.I.E. – Número de Identidad de Extranjero).

W praktyce hipotekę ustanawia się podczas jednej czynności notarialnej, gdzie najpierw sporządzany jest akt notarialny sprzedaży nieruchomości, a następnie ustanowienie na niej hipoteki. Bank udzielający kredytu przekazuje w trakcie czynności czek bankowy obejmujący brakującą cenę zakupu nieruchomości (po odliczeniu wcześniejszych wpłat tytułem zadatku), tak że uwzględnia on środki stanowiące wpłatę własną kredytobiorcy oraz kwotę zaciąganego kredytu.

Po czynności notarialnej i rozliczeniu należnych podatków dojdzie do wpisu prawa własności oraz obciążenia hipotecznego do właściwego rejestru nieruchomości. Kredytobiorca będzie zobowiązany do zwrotu kredytu wraz z umówionymi odsetkami, gdzie zabezpieczeniem w przypadku braku rozliczenia będzie zakupiona nieruchomości.

Jeżeli rozważają Państwo zakup nieruchomości w Hiszpanii, zapraszamy do zapoznania się z przewodnikiem „Jak bezpiecznie kupić nieruchomość w Hiszpanii?”. Ponadto przypominamy, że dokonując tak poważnej inwestycji warto skorzystać z usług prawnika, który zna hiszpańskie prawo nieruchomości i zadba o Państwa interesy. Posiadając wymienione wyżej dokumenty, kancelaria pomoże również w procedurze uzyskiwania kredytu hipotecznego.

lip 14

Love0

hiszpania adwokat nieruchomosci zadatek kredyt hipoteczny barcelona prawnik

Czym jest tzw. Cláusula Suelo?

By Bartosz Wach Prawo bankowe

Cláusula Suelo

Klauzula ta, nazywana niekiedy Suelo Hipotecario (w dosłownym tłumaczeniu na język polski – klauzula dolnego progu), jest klauzulą stosowaną w umowach o zmiennej stopie procentowej wpływającą na oprocentowanie kredytu hipotecznego. Ustanawia minimalny limit odsetek, które będą miały zastosowanie nawet jeśli stopa procentowa kredytu spadnie.

Klauzula jest niezwykle korzystna dla banku, dlatego tak chętnie stosowały ją najpopularniejsze banki w Hiszpanii takie jak Popular (Santander) czy BBVA, nakładając tym samym na swoich klientów koszty związane ze sformalizowaniem hipoteki.

Czy klauzula jest dopuszczalna?

Zgodnie z Ustawą dot. Ochrony Konsumentów i Użytkowników (LGDCU – Ley General para la Defensa de los Consumidores y Usuarios) za nieuczciwe uznaje się wszystkie warunki umowy, które nie były indywidualnie negocjowane, oraz wszelkie praktyki, na które nie została wyrażona wyraźna zgoda i które pomimo wymogu dobrej wiary powodują znaczącą nierównowagę wynikających z umowy praw i obowiązków stron, ze szkodą dla konsumenta. Ponadto nieuczciwe warunki są nieważne z mocy samego prawa i uznaje się je za nieistniejące.

Sąd Najwyższy w Hiszpanii uznał, że niedozwoloną jest klauzula (tzw. cláusula abusiva), za pomocą której bank nakłada na kredytobiorcę obowiązek zapłaty wszelkich wydatków, podatków i prowizji wynikających z kredytu hipotecznego. Zastosowanie takiej klauzuli w umowie jest więc nieważne i nie będzie wywoływało skutków prawnych. Banki najczęściej nie informowały klientów o wprowadzeniu klauzuli do umowy dot. kredytu hipotecznego. Należy podkreślić jednak, że banki mają obowiązek informowania o warunkach kredytu w zrozumiały dla kredytobiorcy sposób.

W ciągu ostatnich lat wydano wiele orzeczeń stwierdzających nieważność klauzuli. Sąd Najwyższy w Hiszpanii również stwierdził nieważność klauzuli ze względu na brak przejrzystości wynikający z niewystarczającej informacji udzielonych kredytobiorcom co do skutków zastosowania klauzuli, zobowiązując do ich usunięcia bank BBVA w niemal 400 tysiącach przypadków, zaś bank Cajamar – w ponad 100 tysiącach przypadków.

W sprawie klauzul wypowiedział się także Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, podkreślając ich nieważność oraz stwierdzając, że na bankach spoczywa obowiązek zwrócenia wszystkich pobranych należności w związku z wprowadzeniem do umów wspomnianych klauzul, co Bank Hiszpanii (Banco de España) oszacował na nawet 4.000 miliony euro.

Sądy podkreślały także, że wzajemność wydatków związanych ze sformalizowaniem hipoteki jest powodowana tym, że w praktyce obie strony korzystają z usług takich jak interwencja notariusza.

Kogo dotyczy klauzula?

Praktycznie wszystkie instytucje kredytowe w pewnym momencie wprowadziły klauzulę do swoich umów o kredyt hipoteczny.
W przypadku kredytobiorcy, który zawarł umowę o kredyt hipoteczny w wysokości 150.000 euro, zawierającą klauzulę dolnego progu, tracił od 180 do ponad 200 euro miesięcznie.

Klauzula umieszczana jest w akcie hipotecznym (escritura del préstamo hipotecario), zwykle w postanowieniach dotyczących ograniczeń w stosowaniu zmiennej stopy procentowej (określanych jako limites a la aplicación del interes variable, limite de la variabilidad lub tipo de interes variable), dlatego to na te postanowienia kredytobiorcy powinni zwracać największą uwagę.
Jakie kroki należy podjąć, gdy umowa zawiera klauzulę?

Pierwszym krokiem jaki należy podjąć, zanim rozpocznie się postępowanie sądowe, jest zwrócenie się z roszczeniem do Rzecznika Praw Klienta odpowiedniego banku lub instytucji, z którą została zawarta umowa kredytu hipotecznego i rozpoczęcie negocjacji odnośnie wyeliminowania klauzuli. W tym celu warto skorzystać z pomocy profesjonalnego prawnika, który sformułuje odpowiednie roszczenie i sprawnie przeprowadzi negocjacje. Jeżeli jednak bank nie udzieli odpowiedzi na Państwa roszczenie lub udzieli odpowiedzi odmownej, wówczas po upływie dwóch miesięcy od momentu przedstawienia roszczenia można wnieść pozew do sądu – właściwy dla miejsca zamieszkania kredytobiorcy lub siedziby banku – żądając uznania klauzuli za niewiążącą ze względu na niedozwolony charakter, a także zwrotu poniesionych wydatków, które należy odpowiednio udokumentować. W takim postępowaniu konieczne jest skorzystanie z usług hiszpańskiego adwokata oraz pełnomocnika procesowego (procurador).

W związku z tak dużą skalą problemu często dochodzi do pozwów zbiorowych. W tym przypadku ważne jest aby skorzystać z usług doświadczonego w tej procedurze adwokata. Ponadto w Hiszpanii istnieją organizacje, które zajmują się ochroną praw kredytobiorców hipotecznych. Do wspomnianych organizacji należą Stowarzyszenie Użytkowników Kas i Ubezpieczeń (ADICAE – Asociación de Usuarios de Bancos Cajas y Seguros), jej andaluzyjskiego odpowiednika FACUA, Organizacja Konsumentów i Użytkowników (OCU – Organización de Consumidores y Usuarios) czy Stowarzyszenie Użytkowników Usług Bankowych (AUSBANC – Asociación de Usuarios de Servicios Bancarios).

Czy niezbędna jest pomoc hiszpańskiego adwokata?

Na etapie pozasądowym adwokat sporządzi skargę do odpowiedniego organu banku lub instytucji kredytowej, powołując się na normy prawne oraz orzecznictwo, co zwiększy szanse na rozwiązanie problemu i wyeliminowanie klauzuli bez konieczności wstąpienia na drogę sądową.

Jednak jeśli konieczne będzie wniesienie pozwu do sądu, adwokat oraz procurador (rodzaj pełnomocnika działającego między adwokatem a sądem) są podmiotami, które muszą brać czynny udział w postępowaniu. Hiszpański adwokat przejmuje na siebie obowiązki związane z przedstawieniem wszelkiej dokumentacji oraz przedstawieniem argumentacji, co zdejmuje z Państwa barków ogromny ciężar i wyklucza możliwość pomyłki. Adwokat, dzięki swojej wiedzy, będzie w stanie określić także czy możliwe jest wniesienie w konkretnym przypadku pozwu zbiorowego.

W związku z powyższym, jeśli zawarli Państwo umowę o udzielenie kredytu hipotecznego zawierającą ww. klauzulę, a także jeśli dopiero rozważają Państwo zawarcie umowy i chcieliby skonsultować jej treść i postanowienia, zachęcamy do skontaktowania się z hiszpańskojęzycznym adwokatem w Barcelonie:

maj 28

Love0

odszkodowania w hiszpanii prawnik odszkodowania barcelona hiszpania

Czy współwina w zdarzeniu zamyka drogę do odszkodowania w Hiszpanii?

By Bartosz Wach Odszkodowania

Niejednokrotnie dochodzi do sytuacji, kiedy do zdarzenia (najczęściej wypadku komunikacyjnego) przyczynia się więcej niż jedna osoba. Dzieje się tak, gdy kilka osób nie dochowało należytej staranności, popełniając błąd, który złożył się na spowodowanie kolizji. Wówczas przypisanie winy jednej osobie nie jest możliwe, ponieważ odpowiedzialność ponoszą wszyscy uczestnicy wypadku, którzy się do niego przyczynili. Co więcej jedna osoba może występować w niejako podwójnym charakterze – poszkodowanego, ale też współwinnego.

Czym jest współwina?

Przykładem takiego zdarzenia jest chociażby wypadek, do którego doszło w wyniku zderzenia pojazdu poruszającego się z prędkością większą niż dozwolona z pojazdem wyprzedzającym inny pojazd w miejscu, w którym manewr ten jest zabroniony.

Kierowcy obu pojazdów, którzy przyczynili się do wypadku, wspólnie ponoszą winę (są współwinni) i odpowiadają za spowodowanie wypadku, ponieważ zachowanie każdego z nich miało wpływ na zdarzenie.

Na samym wstępie jednak należy zaznaczyć, że współwina w zdarzeniu nie wyklucza możliwości ubiegania się o odszkodowanie. W niniejszym artykule postaramy się przybliżyć Państwu tę problematykę i wskazać na rozwiązania w przypadku, gdy chcą się Państwo ubiegać o odszkodowanie mimo, że przyczynili się do wypadku.

Odpowiedzialność za wyrządzenie szkody

Artykuł 1902 hiszpańskiego kodeksu cywilnego stanowi, że kto przez działanie lub zaniechanie wyrządza szkodę osobie trzeciej jest zobowiązany do jej naprawienia.

Ponadto odpowiedzialność kierowców uregulowana jest w Ustawie dot. odpowiedzialności cywilnej i ubezpieczenia związanego z ruchem pojazdów silnikowych (La Ley de Responsabilidad Civil y Seguro en la Circulación de Vehículos a Motor), której artykuł 1 stanowi, że kierowca pojazdu odpowiada za szkody wyrządzone osobom lub mieniu z uwagi na ryzyko związane z prowadzeniem pojazdu.

Odpowiedzialność kierowcy może być wyłączona tylko, gdy kierowca udowodni, że szkoda powstała na skutek wyłącznej winy poszkodowanego lub siły wyższej.

W przypadku, gdy poszkodowany przyczynił się do powstania szkody, wówczas wartość odszkodowania zostanie proporcjonalnie pomniejszona – nawet o 75%. Przez przyczynienie się do powstania szkody można rozumieć niestosowanie się do przepisów poprzez niezapięcie lub nieprawidłowe zapięcie pasów, nieposiadanie kasku lub innych elementów ochronnych podczas poruszania się pojazdem, które ich wymagają.

A zatem w takiej sytuacji, poszkodowany będzie miał prawo do uzyskania odszkodowania, jednak ze względu na zbieżność winy, jego wartość zostanie zmniejszona proporcjonalnie do stopnia (wyrażonego zwykle w procentach) w jakim przyczynił się do powstania szkody); o ile kierowca nie udowodni, że to poszkodowany ponosi całkowitą winę (ciężar dowodu spoczywa na kierowcy, nie zaś na poszkodowanym).

W sytuacji, gdy mamy do czynienia ze zbieżnością winy uczestników zdarzenia, szczególnie ważne jest wykazanie, że to druga strona przyczyniła się do jego spowodowania w większym stopniu – wówczas możliwe jest uzyskanie odszkodowanie o wyższej wartości.

Co w sytuacji, gdy określenie stopnia winy każdego z uczestników zdarzenia jest niemożliwe?

Sytuacja komplikuje się, gdy dochodzi do zdarzenia z udziałem dwóch pojazdów i nie jest możliwe określenie (udowodnienie) stopnia winy kierowców każdego z nich. Jednak w takich przypadkach z pomocą przychodzi interpretacja poczyniona przez hiszpański Sąd Najwyższy (Tribunal Supremo).

W wyroku o sygnaturze 536/2012 z 10 września 2012 roku w sprawie wypadku komunikacyjnego, do którego doszło w wyniku zderzenia dwóch pojazdów, Sąd Najwyższy stwierdził, że jeżeli nie ustalono stopnia winy żadnego z kierowców, wówczas obaj ponoszą pełną odpowiedzialność za szkody osobowe wyrządzone pasażerom, którzy w momencie zdarzenia znajdowali się w drugim pojeździe. Doktryna ta nazywana jest kompensacją krzyżową, zgodnie z którą w związku z zasadą solidarności społecznej każdy z poszkodowanych będzie mógł żądać odszkodowania od kierowcy drugiego pojazdu.

Z kolei w wyroku o sygnaturze 294/2019 z 27 maja 2019 roku Sąd Najwyższy uznał, że w przypadku, gdy żaden z kierowców nie jest w stanie udowodnić braku swojej winy lub zaniedbania, które przyczyniły się do uszkodzenia drugiego pojazdu, wówczas każdy z kierowców odpowiada w 50% za szkody materialne, co wiąże się z obowiązkiem zapłaty odszkodowania i – analogicznie – prawem żądania zapłaty 50 % odszkodowania.

W tym miejscu warto podkreślić, że szkody materialne obejmują również wydatki, które poszkodowany poniósł w związku z zaistniałym zdarzeniem, tj. koszty transportu do szpitala, koszty związane z zakupem leków, a także utracone zyski, czyli korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody mu nie wyrządzone (np. korzyści utracone w związku z koniecznością zawieszenia działalności, jeśli było to spowodowane wypadkiem).

Jeżeli zostali Państwo poszkodowani w wyniku wypadku, zachęcamy do skorzystania z naszych usług. Hiszpański prawnik specjalizujący się sprawach odszkodowawczych, dopilnuje wszystkich formalności, a także przeprowadzi negocjacje z ubezpieczycielem, pozwoli to Państwu uzyskać odpowiednie odszkodowanie.

maj 27

Love0

spolka z oo w hiszpanii adwokat barcelona

Jak założyć spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w Hiszpanii (sociedad de responsabilidad limitada)?

By Bartosz Wach Prawo spółek

Wielokrotnie poruszaliśmy tematykę spółki z.o.o., która jest jedną z najchętniej wybieranych przez Państwa metod prowadzenia działalności gospodarczej. W poprzednim artykule przedstawiliśmy różnice pomiędzy spółką z.o.o. (sociedad limitada), a działalnością gospodarczą prowadzoną we własnym imieniu (autónomo), natomiast zwięzłe porównanie znajdziecie Państwo tutaj (link).

W tym artykule chcielibyśmy przedstawić Państwu jak w kilku krokach założyć spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością (sociedad limitada, S.L.) w Hiszpanii.

Formalności, których należy dopełnić jeszcze przed założeniem spółki

Pierwszym krokiem koniecznym do założenia spółki jest uzyskanie zaświadczenia z hiszpańskiego Centralnego Rejestru Handlowego (Registro Mercantil Central) potwierdzającego, że nazwa proponowana dla nowej spółki nie jest zarezerwowana ani używana przez inną spółkę. W tym celu należy złożyć wniosek z propozycją pięciu nazw spółki. Wniosek można złożyć online za pośrednictwem strony internetowej rejestru (link).

Po otrzymaniu zaświadczenia, nazwa spółki zostanie zastrzeżona na okres 6 miesięcy, jednak rejestracja powinna nastąpić w ciągu 3 miesięcy – w przeciwnym razie konieczne będzie wystąpienie o ponowne wydanie zaświadczenia.

Wspólnikami S.L. mogą być zarówno osoby fizyczne (obywatele hiszpańscy oraz cudzoziemcy), jak i prawne (krajowe oraz zagraniczne). Jednak należy pamiętać, że w przypadku gdy wspólnikami są cudzoziemcy, muszą oni w pierwszej kolejności uzyskać numer identyfikacji obcokrajowca (N.I.E. – Número de Identificación de Extranjero).

Wniosek o nadanie numeru N.I.E. należy złożyć w komisariacie policji za pomocą formularza EX-15, umawiając się wcześniej na spotkanie tzw. cita previa za pomocą strony internetowej (link). Numer N.I.E. będzie wymagany do otwarcia rachunku bankowego, na który należy wpłacić kapitał spółki – w przypadku spółki z.o.o. minimalny kapitał wynosi 3000 € i powinien zostać wpłacony w całości w trakcie zakładania spółki. Po dokonaniu wpłaty bank wystawi zaświadczenie, które należy następnie przedstawić notariuszowi.

Z kolei wniosek o nadanie numeru identyfikacji podatkowej (N.I.F. – Número de Identificación Fiscal) należy złożyć w urzędzie skarbowym (Agencia Tributaria) za pomocą formularza 036. W pierwszej kolejności otrzymają Państwo numer tymczasowy, a dopiero po dokonaniu wpisu w rejestrze – ostateczny numer N.I.F.

Procedura zakładania hiszpańskiej spółki z o.o.

Bardzo ważną kwestią jest odpowiednie przygotowanie statutu spółki, który stanowi zbiór zasad, zgodnie z którymi spółka ma funkcjonować i który jest podstawą podpisania aktu założycielskiego spółki w obecności hiszpańskiego notariusza.

Statut spółki powinien określać nazwę oraz siedzibę spółki, przedmiot działalności spółki, datę zakończenia podejmowanych działań, wysokość kapitału, udziały, określenie sposobu zarządzania spółką i podejmowania decyzji.

Udając się do notariusza należy pamiętać o przygotowaniu takich dokumentów, jak: zaświadczenie z Centralnego Rejestru Handlowego dot. nazwy spółki, dowód wniesienia kapitału zakładowego, statut spółki, dokument tożsamości każdego ze wspólników (w przypadku obcokrajowców konieczne będzie przedłożenie numeru N.I.E.). Warto mieć na uwadze, że wszyscy wspólnicy muszą podpisać akt notarialny.

Spółka podlega rejestracji w hiszpańskim rejestrze handlowym (Registro Mercantil) właściwym dla jej siedziby. W tym celu należy przedstawić oryginał aktu założycielskiego spółki, kserokopię numeru N.I.F. oraz zaświadczenie dot. nazwy.

Po dokonaniu rejestracji, na dokumencie zostanie dokonana wzmianka o wpisie spółki do rejestru. Możliwa jest również rejestracja elektroniczna. Z chwilą wpisu do rejestru handlowego spółka staje się osobą prawną.

Po dokonaniu wpisu spółki do rejestru należy ponownie udać się do urzędu skarbowego w celu uzyskania ostatecznego numer identyfikacji podatkowej (N.I.F.).

Ponadto, przed rozpoczęciem działalności, należy zakomunikować w urzędzie skarbowym (Agencia Tributaria) zamiar rozpoczęcia działalności gospodarczej na terenie Hiszpanii. Wiąże się z tym obowiązek rejestracji i uiszczania podatku od działalności gospodarczej (IAE – Impuesto de Actividades Económicas). Należy tego dokonać za pomocą formularza 840, a w przypadku gdy obrót netto nie przekracza miliona euro wystarczy przedstawić formularz 036 wraz ze wskazaniem kodów określających obszar działalności (epígrafes).

Cała procedura założenia spółki trwa zwykle kilka miesięcy, a koszt założenia spółki oscyluje w granicach 600-1000 €.

Rejestracja nowej spółki czy utworzenie oddziału?

Alternatywą dla zakładania nowej spółki w Hiszpanii jest utworzenie oddziału (sucursal) spółki, która funkcjonuje już w Polsce.
Oddział nie posiada osobowości prawnej i zawsze działa jako oddział spółki matki. Ponadto oddział nie posiada odrębnego kapitału, w związku z czym jego utworzenie nie wymaga wniesienia kwoty kapitału tak, jak w przypadku spółki. Za czynności podejmowane przez oddział odpowiedzialność ponosi spółka. Należy jednak pamiętać, iż oddział polskiej spółki funkcjonuje w Hiszpanii, a zatem musi spełniać wymogi dotyczące prowadzenia działalności i zatrudniania pracowników przewidziane przez przepisy prawa hiszpańskiego.

Uruchomienie oddziału również podlega obowiązkowemu wpisowi do rejestru. Procedura różni się nieco w tym przypadku.
Rozpoczynając procedurę w celu utworzenia oddziału, tak samo jak w przypadku zakładania spółki, należy uzyskać certyfikat potwierdzający, że nazwa proponowana dla oddziału nie jest już zarezerwowana; przy czym nazwa oddziału powinna być tożsama z nazwą spółki. W przypadku oddziału istnieje także obowiązek posiadania numeru identyfikacji podatkowej (N.I.F.) – jest on jednak przydzielany spółce matce, mimo iż posługiwać się nim będzie oddział. Procedura wygląda więc tak samo, jak w przypadku nadawania numeru N.I.F. spółce. W celu rejestracji oddziału należy również przedłożyć dokumenty potwierdzające istnienie spółki w Polsce wraz z tłumaczeniem przysięgłym na język hiszpański oraz uchwałę o powołaniu oddziału spółki – ze wskazaniem reprezentanta prawnego na terenie Hiszpanii. Akt założycielski powołujący hiszpański oddział, tak jak w przypadku rejestracji spółki, powinien zostać podpisany przed hiszpańskim notariuszem. Ostatnim krokiem jest złożenie wniosku rejestracyjnego w hiszpańskim Rejestrze Handlowym (Registro Mercantil).

Jeżeli są Państwo zainteresowani rozpoczęciem działalności gospodarczej w Hiszpanii lub rozważają Państwo otworzenie oddziału istniejącej już spółki, zachęcamy do skorzystania z naszych usług. Pomoc prawnika specjalizującego się w hiszpańskim prawie spółek, ułatwi Państwu dokonanie niezbędnych formalności, w szczególności stworzenie statutu spółki, co pozwoli uniknąć błędów zarówno podczas procedury zakładania spółki, jak i w przyszłości.

maj 21

Love0

podatek od spadku i darowizn hiszpania adwokat barcelona

Hiszpański podatek od spadków i darowizn – czym jest, kiedy się go płaci i jaka jest jego wysokość w każdej z hiszpańskich wspólnot autonomicznych

By Bartosz Wach Prawo podatkowe

Czym jest podatek od spadków i darowizn w Hiszpanii.

Podatek od spadków i darowizn (Impuesto de Sucesiones y Donaciones lub ISD) jest podatkiem ustalanym przez wspólnoty autonomiczne, które stosują własne stawki i ulgi.

Podatek od spadków i darowizn jest podatkiem od przeniesienia własności lub praw między osobami fizycznymi.

W przypadku dziedziczenia, opodatkowane jest nabycie własności przez osoby fizyczne nieodpłatnie i mortis causa.

W przypadku darowizn, podstawę opodatkowania stanowi nabycie własności przez osoby fizyczne inter vivos i nieodpłatnie.

Podatek od spadków i darowizn będzie również pobierany od kwot wypłacanych z ubezpieczenia na życie, gdy stroną umowy jest osoba inna niż uposażony, z wyjątkiem przypadków wyraźnie uregulowanych w art. 17 ust. 2 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Ley del Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas) i innych przepisów podatkowych.

Jednak w przypadku małżonka uposażonego, jeżeli składka została zapłacona w małżeńskim ustroju wspólności majątkowej, będzie ona również podlegała podatkowi dochodowemu, tak że połowa kwoty będzie podlegała podatkowi od spadków i darowizn, a druga połowa podatkowi dochodowemu od osób fizycznych (Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas lub IRPF).

Nabycie własności przez osoby prawne nie będzie podlegało temu podatkowi, lecz podatkowi dochodowemu od osób prawnych (Impuesto sobre Sociedades lub IS).

Zakres stosowania hiszpańskiego podatku od spadków i darowizn

Podatek od spadków i darowizn będzie wymagany na całym terytorium Hiszpanii, bez uszczerbku dla postanowień regionalnych systemów podatkowych takich jak umowy i porozumienia gospodarcze obowiązujące na terytoriach historycznych odpowiednio Kraju Basków i terytorium prowincji autonomicznej Nawarry oraz postanowień traktatów lub umów międzynarodowych, które stały się częścią wewnętrznego porządku prawnego. Podatek od spadków i darowizn jest przyznawany wspólnotom autonomicznym, które posiadają uprawnienia w zakresie poboru i weryfikacji, a także mogą stosować własne przepisy w odniesieniu do takich aspektów, jak stawki podatkowe lub obniżenie podstawy opodatkowania.

Podatek od spadków jest podatkiem progresywnym, w którym nie ma stałego procentu opodatkowania, ale im więcej się dziedziczy, tym więcej się płaci. Ogólna stawka tego podatku wynosi od 7,65% do 34%, a następnie w każdej ze wspólnot autonomicznych zastosowanie mają wyżej wymienione ulgi.

Płatnicy podatku od spadków i darowizn

Do zapłaty podatku zobowiązane są następujące osoby fizyczne:

w przypadku nabycia własności mortis causa, następcy prawni
w przypadku darowizn inter vivos, obdarowany
w przypadku wypłat z ubezpieczenia na życie, uposażony

Kim są spadkobiercy?

Jeśli istnieje testament, to on decyduje o podziale majątku. Jeżeli nie ma testamentu (dziedziczenie ustawowe), kolejność dziedziczenia będzie następująca:

Dzieci i zstępni
Wstępni
Małżonek
Bracia i krewni
Państwo

Gdzie należy zapłacić podatek od spadków i darowizn?

To ważne, ponieważ każda wspólnota autonomiczna stosuje inne warunki.

W przypadku śmierci (dziedziczenia) podatek należy zapłacić we wspólnocie autonomicznej, w której zmarły miał miejsce zamieszkania, niezależnie od miejsca, w którym znajdują się rzeczy wchodzące w skład masy spadkowej.

W przypadku darowizny podatek należy zapłacić we wspólnocie autonomicznej, w której obdarowany, tj. osoba otrzymująca darowiznę, ma miejsce zamieszkania.

Wreszcie, w przypadku uposażonego w ubezpieczeniu na życie, musi on zapłacić podatek we wspólnocie autonomicznej, w której mieszkał zmarły.

Kiedy należy zapłacić podatek od spadków i darowizn?

W przypadku śmierci, zarówno w odniesieniu do rzeczy, jak i w przypadku uposażonych w ubezpieczeniach na życie, podatek jest należny od dnia śmierci.

Termin na weryfikację płatności wynosi sześć miesięcy od daty zgonu.

W przypadku darowizn, podatek jest należny w momencie przyjęcia darowizny przez obdarowanego.

Schemat podatku od spadków i darowizn

Masa spadkowa rozdzielona pomiędzy różnych spadkobierców będzie stanowić podstawę opodatkowania każdego z nich.

Wartość rzeczy i praw

(-) Obciążenia podlegające odliczeniu

Majątek

(+) Wartość gospodarstwa domowego

(-) Długi i koszty podlegające odliczeniu

MASA SPADKOWA

Podstawa opodatkowania

(-) Obniżenia

Podstawa opodatkowania netto

(x) Mająca zastosowanie stawka podatku

(x) Mnożniki

Zobowiązanie podatkowe

(-) Odliczenia i ulgi

KWOTA DO ZAPŁATY

Obniżenia podstawy opodatkowania

W przypadku nabycia własności podlegającego temu podatkowi podstawę opodatkowania netto uzyskuje się poprzez zastosowanie do podstawy opodatkowania obniżeń, które zostały zatwierdzone przez wspólnotę autonomiczną zgodnie z przepisami ustawy 21/2001 z dnia 27 grudnia, regulującej środki podatkowe i administracyjne nowego systemu finansowania wspólnot autonomicznych należących do systemu powszechnego (w odróżnieniu od regionalnych) i miast posiadających statut autonomiczny. Obniżenia te będą dokonywane w następującej kolejności: w pierwszej kolejności te dokonywane przez państwo, a następnie te dokonywane przez wspólnoty autonomiczne.
W przypadku nabycia mortis causa, w tym w przypadkach osób uposażonych w polisach ubezpieczeniowych na życie, jeżeli wspólnota autonomiczna nie uregulowała obniżeń, o których mowa w poprzednim paragrafie lub jeżeli przepisy własne wspólnoty nie mają zastosowania do płatników, zastosowanie mają następujące obniżenia.

Grupa I: nabycie przez zstępnych i osoby przysposobione poniżej 21 roku życia, 15 956,87 EUR, plus 3 990,72 EUR za każdy rok poniżej 21 roku życia, przy czym obniżenie nie może przekroczyć 47 858,59 EUR
Grupa II: nabycie przez zstępnych i osoby przysposabiające w wieku od 21 lat, małżonków, wstępnych i osoby przysposabiające, 15 956,87 EUR
Grupa III: nabycie przez krewnych drugiego i trzeciego stopnia w linii bocznej, wstępnych i zstępnych spowinowaconych, 7 993,46 EUR
Grupa IV: nabycie przez krewnych czwartego stopnia, dalszych stopni i nieznajomych, nie podlega obniżeniom.

Ponadto do osób o prawnie stwierdzonej niepełnosprawności, o stopniu niepełnosprawności równym lub większym niż 33% i mniejszym niż 65%, zgodnie ze skalą, o której mowa w art. 148 zmienionego tekstu ustawy powszechnej o ubezpieczeniach społecznych (Ley General de la Seguridad Social), zatwierdzonej przez królewski dekret ustawodawczy 1/1994 z dnia 20 czerwca (Real Decreto Legislativo 1/1994), stosuje się obniżenie w wysokości 47 858,59 EUR; obniżenie jest równe 150 253,03 EUR dla tych osób, które zgodnie z powyższymi przepisami wykażą stopień niepełnosprawności równy lub wyższy niż 65%.

Niezależnie od powyższych obniżeń, do kwot otrzymanych przez uposażonych w umowach ubezpieczenia na życie stosuje się 100-procentowe obniżenie, maksymalnie 9 195,49 EUR, jeżeli ich stosunek do zmarłej umawiającej się strony jest stosunkiem małżonka, wstępnego, zstępnego, przysposabiającego lub przyspobionego. W przypadku ubezpieczeń grupowych lub ubezpieczeń wykupionych przez przedsiębiorstwa dla swoich pracowników, pod uwagę brany będzie stopień pokrewieństwa między zmarłym a uposażonym.

Obowiązująca stawka

1. Kwota całkowita podatku zostanie uzyskana poprzez zastosowanie do podstawy opodatkowania netto, obliczonej zgodnie z przepisami poprzedniego artykułu, skali, która zgodnie z przepisami ustawy 21/2001 z dnia 27 grudnia, regulującej środki podatkowe i administracyjne nowego systemu finansowania wspólnot autonomicznych należących do systemu powszechnego (w odróżnieniu od regionalnych) i miast posiadających statut autonomiczny, została zatwierdzona przez wspólnotę autonomiczną.

2. Jeżeli wspólnota autonomiczna nie zatwierdziła skali, o której mowa w poprzednim paragrafie, lub jeżeli nie przejęła uprawnień regulacyjnych w dziedzinie podatku od spadków i darowizn, lub jeżeli przepisy własne wspólnoty nie mają zastosowania do płatników, podstawa opodatkowania netto podlega opodatkowaniu według stawek określonych w poniższej skali:

Podstawa opodatkowania netto	Kwota całkowita (podatku)	Reszta podstawy opodatkowania netto	Mająca zastosowanie stawka
Do EUR	Do EUR	Do EUR	Procent
0,00		7 993,46	7,65%
7 993,46	611,50	7 987,45	8,50%
15 980,91	1 290,43	7 987,45	9,35%
23 968,36	2 037,26	7 987,45	10,20%
31 955,81	2 851,98	7 987,45	11,05%
39 943,26	3 734,59	7 987,46	11,90%
47 930,72	4 685,10	7 987,45	12,75%
55 918,17	5 703,50	7 987,45	13,60%
63 905,62	6 789,79	7 987,45	14,45%
71 893,07	7 943,98	7 987,45	15,30%
79 880,52	9 166,06	39 877,15	16,15%
119 757,67	15 606,22	39 877,15	18,70%
159 634,83	23 063,25	79 754,30	21,25%
239 389,13	40 011,04	159 388,41	25,50%
398 777,54	80 655,08	398 777,54	29,75%
797 555,08	199 291,40	En adelante	34,00%

Mnożniki i zobowiązanie podatkowe

Zobowiązanie podatkowe z tytułu tego podatku zostanie uzyskane poprzez zastosowanie do kwoty całkowitej podatku mnożnika według zakresów wartości istniejącego majątku, które zgodnie z przepisami ustawy 21/2001 z dnia 27 grudnia, regulującej środki podatkowe i administracyjne nowego systemu finansowania wspólnot autonomicznych należących do systemu powszechnego i miast posiadających statut autonomiczny, zostały zatwierdzone przez wspólnotę autonomiczną oraz według grupy, zgodnie ze stopniem pokrewieństwa, jak wskazano w art. 20.
Jeżeli wspólnota autonomiczna nie zatwierdziła mnożnika lub zakresów wartości, o których mowa w poprzednim paragrafie, lub jeżeli przepisy własne wspólnoty autonomicznej nie mają zastosowania do płatników, zastosowanie mają te wskazane poniżej, ustanowione na podstawie istniejącego wcześniej majątku podatnika oraz według grupy, zgodnie ze stopniem pokrewieństwa:

	Grupy z art. 20
Istniejący majątek (EUR)	I i II	III	IV
Od 0 do 402 678,11	1,0000	1,5882	2,0000
Od powyżej 402 678,11 do 2 007 380,43	1,0500	1,6676	2,1000
Od powyżej 2 007 380,43 do 4 020 777,98	1,1000	1,7471	2,2000
Powyżej 4 020 777,98	1,2000	1,9059	2,4000

Jaka jest wysokość podatku od spadków i darowizn w zależności od Wspólnoty Autonomicznej ?

Wysokość podatku od spadków i darowizn różni się w zależności od Wspólnoty Autonomicznej. Terytorium Hiszpanii jest podzielone na siedemnaście Wspólnot Autonomicznych, które zostały wyposażone w liczne kompetencje. Wspólnoty Autonomiczne mają prawo stosować własne przepisy i regulować własne stawki podatkowe, a także pobierać należną kwotę podatku.
W przypadku dziedziczenia podatek należy uiścić w tej Wspólnocie Autonomicznej, w której zmarły miał miejsce zamieszkania. Natomiast w przypadku darowizny podatek należy zapłacić w Wspólnocie Autonomicznej, w której miejsce zamieszkania ma obdarowany, a jeśli przedmiotem dziedziczenia jest nieruchomość właściwą będzie Wspólnota, w której jest położona ta nieruchomość.
W związku z tym, że różnice w stawkach są znaczące należy przyjrzeć się regulacjom obowiązującym w każdej z poszczególnych Wspólnot Autonomicznych.

Andaluzja (Andalucía): W Andaluzji obowiązuje ulga dla dziedziczącego małżonka lub partnera, zstępnych, przysposobionych i wstępnych w wysokości 1.000.000 euro, co oznacza, że w przypadku dziedziczenia kwoty do 1.000.000 osoby te nie zapłacą podatku od spadków i darowizn. W praktyce zaledwie około 5% spadków podlega opodatkowaniu.
Zarówno w przypadku dziedziczenia, jak i darowizny aplikuje się bonifikatę w wysokości 99% dla krewnych I i II grupy
Natomiast jeśli przedmiotem dziedziczenia jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości od 95 do 100% w zależności od wartości.
Aragonia (Aragón): W Aragonii ulga w przypadku dziedziczenia w I grupie została zwiększona do 500.000 euro.
Natomiast jeśli przedmiotem dziedziczenia jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości 100% (limit: 200.000 euro).
W przypadku darowizny między dziećmi i rodzicami, których wartość nie przekracza 500.000 euro zastosowanie ma bonifikata w wysokości 65%. Ponadto w przypadku darowizny dokonanej dla dzieci przeznaczonej na zakup pierwszego mieszkania przewiduje się ulgę do wysokości 250.000 euro.
Asturia (Asturias): Region Asturii jest uważany jako jeden z najmniej korzystnych dla podatników uiszczających podatek od spadków i darowizn.
Ulga w przypadku dziedziczenia w I i II grupie została zwiększona do 300.000 euro.
Natomiast jeśli przedmiotem dziedziczenia jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości od 95 do 99% w zależności od wartości.
Baleary (Islas Baleares): Wysokość stawki podatku zależy od stopnia pokrewieństwa. W przypadku zstępnych i przysposobionych poniżej 21 roku życia – 25.000 euro oraz dodatkowo 6.250 euro za każdy rok, który pozostał im do ukończenia 21 roku życia (limit: 50.000 euro). W przypadku zstępnych powyżej 21 roku życia, małżonka oraz wstępnych – 25.000 euro. W przypadku krewnych drugiego i trzeciego stopnia – 8.000 euro, a przypadku pozostałych – 1.000 euro.
Ponadto w przypadku dziedziczenia na Balearach, zstępni poniżej 21 roku życia korzystają z bonifikaty w wysokości 99% od kwoty podatku.
Natomiast jeśli przedmiotem dziedziczenia jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości 100% (limit: 180.000 euro dla każdego spadkobiercy).
Estremadura (Extremadura): Wysokość stawki podatku zależy od stopnia pokrewieństwa. W przypadku zstępnych i przysposobionych poniżej 21 roku życia – 18.000 euro oraz dodatkowo 6.000 euro za każdy rok, który pozostał im do ukończenia 21 roku życia (limit: 70.000 euro).
Natomiast jeśli przedmiotem dziedziczenia jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości od 95 do 100% w zależności od wartości nieruchomości.
Galicja (Galicia): Wysokość stawki podatku zależy od stopnia pokrewieństwa. Od 1 stycznia 2020 roku stawka ta została zwiększona i w przypadku zstępnych i przysposobionych poniżej 21 roku życia wynosi 1.000.000 euro oraz dodatkowo 100.000 euro za każdy rok, który pozostał im do ukończenia 21 roku życia (limit: 1.500.000 euro). W przypadku zstępnych powyżej 21 roku życia, małżonka oraz wstępnych – 1.000.000 euro. W przypadku krewnych drugiego stopnia pokrewieństwa – 16.000 euro, a przypadku pozostałych – 8.000 euro.
Natomiast jeśli przedmiotem dziedziczenia jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości od 95 do 100% w zależności od wartości nieruchomości.
Ponadto w przypadku darowizny dokonanej dla dzieci i zstępnych przeznaczonej na zakup pierwszego mieszkania w Galicji przewiduje się ulgę w wysokości 95% stawki.
Kantabria (Cantabria): Wysokość stawki podatku zależy od stopnia pokrewieństwa. W przypadku zstępnych i przysposobionych poniżej 21 roku życia wynosi 50.000 euro oraz dodatkowo 5.000 euro za każdy rok, który pozostał im do ukończenia 21 roku życia. W przypadku zstępnych powyżej 21 roku życia, małżonka oraz wstępnych – 50.000 euro. W przypadku krewnych do drugiego stopnia pokrewieństwa – 25.000 euro, a przypadku pozostałych osób w grupie III – 8.000 euro.
Natomiast jeśli przedmiotem dziedziczenia jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości 95% (limit: 125.000 euro dla każdego spadkobiercy).
Kastylia-La Mancha (Castilla La Mancha): W przypadku, gdy podstawa opodatkowania netto wynosi mniej niż 175.000 euro zastosowanie ma ulga w wysokości 100% (co oznacza, że w praktyce, że podatek od spadków i darowizn nie zostanie pobrany). Natomiast jeśli podstawa jest równa lub przekroczy 175.000 euro, ale tym samym będzie niższa niż 225.000 euro, ulga wyniesie 95%. Dla podstawy nieprzekraczającej 275.000 euro ulga wyniesie 90%, 300.000 euro – 85%, a dla podstawy wynoszącej lub przewyższającej 300.000 euro – 80%. Wspomniane ulgi mają zastosowanie w przypadku, gdy spadkobiercami są zstępni, wstępni, małżonek i przysposobieni.
W kwestii darowizny przewiduje się trzy grupy ulg: w wysokości 95% dla darowizn do 120.000 euro, w wysokości 90% dla darowizn na kwotę od 120.000 do 240.000 euro i w wysokości 85% dla darowizn powyżej 240.000 euro.
Kastylia i León (Castilla y León): Wysokość stawki podatku zależy od stopnia pokrewieństwa. W przypadku zstępnych i przysposobionych poniżej 21 roku życia – 60.000 euro oraz dodatkowo 6.000 euro za każdy rok, który pozostał im do ukończenia 21 roku życia. W przypadku zstępnych powyżej 21 roku życia, małżonka i wstępnych – 60.000 euro.
W przypadku darowizny przeznaczonej na zakup pierwszego mieszkania w Galicji przewiduje się ulgę w wysokości 99-100% stawki (limit: 180.000 euro).
Katalonia (Cataluña): Wysokość stawki podatku zależy od stopnia pokrewieństwa. W przypadku zstępnych i przysposobionych poniżej 21 roku życia – 100.000 euro oraz dodatkowo 12.000 euro za każdy rok, który pozostał im do ukończenia 21 roku życia (limit: 196.000 euro). W przypadku dzieci powyżej 21 roku życia i małżonka – 100.000 euro, pozostałych zstępnych powyżej 21 roku życia – 50.000 euro, zaś wstępnych – 30.000 euro. Jednak dla tych krewnych z II grupy, którzy ukończyli 75 lat wysokość stawki wynosi 275.000 euro.
Natomiast jeśli przedmiotem dziedziczenia jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości 95% (limit: 180.000 euro dla każdego spadkobiercy).
Kraj Basków (País Vasco): Wysokość stawki podatku zależy od stopnia pokrewieństwa. W przypadku małżonka lub partnera, zstępnych lub wstępnych – 400.000 euro. W przypadku krewnych do drugiego stopnia pokrewieństwa – 40.000 euro, pozostałych krewnych należących do III grupy – 20.000 euro.
Natomiast jeśli przedmiotem dziedziczenia lub darowizny jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości 95-100% (limit: 215.000 euro).
La Rioja (La Rioja): W przypadku nabycia mortis causa przez podatników należących do I i II grupy zastosowanie ma odliczenie w wysokości 99%, jeśli podstawa opodatkowania nie przekracza 500.000 euro, natomiast jeśli podstawa opodatkowania przekroczy 500.000 euro – 98%.
Jeżeli przedmiotem dziedziczenia jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości 95% (limit: 122.66,47 euro dla każdego spadkobiercy).
W przypadku darowizny przekazanej przez rodziców dla dzieci powyżej 16 roku życia na nabycie stałego miejsca zamieszkania zastosowanie ma odliczenie 100% kwoty (limit: 200.000 euro).
Madryt (Madrid): Wysokość stawki podatku zależy od stopnia pokrewieństwa. W przypadku zstępnych i przysposobionych poniżej 21 roku życia – 16.000 euro oraz dodatkowo 4.000 euro za każdy rok, który pozostał im do ukończenia 21 roku życia (limit: 48.000 euro). W przypadku zstępnych powyżej 21 roku życia, małżonka i wstępnych – 16.000 euro.
Natomiast jeśli przedmiotem dziedziczenia jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości 95% (limit: 123.000 euro dla każdego spadkobiercy).
Ponadto spadkobiercy z grupy I i II mogą zastosować bonifikatę w wysokości 99%. Bonifikata w wysokości 15% kwoty podatku przysługuje rodzeństwu zmarłego, którego śmierć nastąpiła po 1 stycznia 2019.
W przypadku darowizny między rodzicami i dziećmi aplikuje się bonifikatę w wysokości 99%.
Murcja (Murcia): Wysokość stawki podatku zależy od stopnia pokrewieństwa. W przypadku zstępnych i przysposobionych poniżej 21 roku życia – 15.956,87 euro oraz dodatkowo 3.990,72 euro za każdy rok, który pozostał im do ukończenia 21 roku życia. W przypadku zstępnych powyżej 21 roku życia, małżonka oraz wstępnych – 15.956,87 euro. W przypadku krewnych drugiego i trzeciego stopnia – prawie 8.000 euro.
Natomiast jeśli przedmiotem dziedziczenia jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości 95% (limit: 122.606,47 euro).
Zarówno w przypadku darowizny, jak i dziedziczenia aplikuje się bonifikatę w wysokości 99% dla zstępnych i przysposobionych, małżonka lub partnera i wstępnych.
Nawarra (Navarra): Wysokość stawki podatku zależy od stopnia pokrewieństwa oraz podstawy opodatkowania zarówno w przypadku dziedziczenia, jak i darowizny. W przypadku dziedziczenia we wspólnocie Nawarra, jeśli podstawa opodatkowania netto nie przekroczy kwoty 250.000 to podatek nie ma obowiązku zapłaty podatku, natomiast pozostałe według stawki – 0,8%.
Walencja (Valencia): Wysokość stawki podatku zależy od stopnia pokrewieństwa. W przypadku nabycia mortis causa przez zstępnych i przysposobionych poniżej 21 roku życia – 100.000 euro oraz dodatkowo 8.000 euro za każdy rok, który pozostał im do ukończenia 21 roku życia. W przypadku zstępnych powyżej 21 roku życia, małżonka oraz wstępnych – 100.000 euro. W przypadku krewnych należących do III grupy zastosowanie ma stawka krajowa.
Natomiast jeśli przedmiotem dziedziczenia jest miejsce zwykłego pobytu zmarłego istnieje możliwość zastosowania bonifikaty w wysokości 95-100% (limit: 150.000 euro dla każdego spadkobiercy).
W przypadku darowizny na rzecz dzieci poniżej 21 roku życia, których aktywa nie przekraczają 600.000 euro – 100.000 euro oraz dodatkowo 8.000 euro za każdy rok, który pozostał do ukończenia 21 roku życia (limit: 156.000 euro).
Wyspy Kanaryjskie (Islas Canarias): Od 1 stycznia 2020 roku wprowadzono zmiany dotyczące podatku od spadków i darowizn, według których regulacje są jednakowe dla spadków i darowizn. Zwolnienie z uiszczenia podatku ma więc zastosowanie zarówno do darowizn, jak i spadków – do kwoty 300.000 euro. W przypadku podstawy w wysokości 300.000-350.000 euro aplikuje się premię w wysokości 90%. Premia ta ma być zmniejsza o 10% przy każdym wzroście podstawy o 50.000 euro i ma zastosowanie dla podstaw poniżej 1,2 miliona euro. Ponadto bonifikata w wysokości 99,9% ma zastosowanie wyłącznie dla krewnych I grupy, tj. zstępnych i przysposobionych poniżej 21 roku życia. Natomiast w przypadku nabycia mortis causa przez osoby z grupy II i III, bonifikata w wysokości 99,9% ma zastosowanie jedynie do kwoty 55.000 euro.

Warto jednak pamiętać, że na wysokość podatku mają wpływ także inne czynniki, jak chociażby rodzaj lub wartość majątku. Dla przykładu korzystniejsze będzie, co do zasady, odziedziczenie nieruchomości w spadku niż otrzymanie jej w wyniku darowizny. Ponadto ustawodawca przewiduje także ulgi z tytułu niepełnosprawności spadkobiercy lub w przypadku nabywania spółek, przedsiębiorstw czy ich udziałów, a także w przypadku nabywania gospodarstw rolnych.
W związku z tym, polecamy traktować powyższy artykuł jako pewną wskazówkę, z którą warto zapoznać się przed konsultacją z hiszpańskim adwokatem specjalizującym się w sprawach rozporządzania majątkiem, który udzieli indywidualnej konsultacji w konkretnym przypadku.

Jeśli szukacie Państwo pomocy prawnej w zakresie hiszpańskiego prawa spadkowego, to prosimy o kontakt z polskojęzycznym hiszpańskim adwokatem:

maj 04

Love0

Porównanie autónomo z sociead limitada

By Bartosz Wach Prawo spółek

	AUTÓNOMO	SOCIEDAD LIMITADA
Liczba osób	1 osoba	maks. 50 wspólników
Czas trwania rejestracji	1 dzień	1 miesiąc
Koszt rejestracji	brak kosztów	ok. 1000 euro
Kapitał zakładowy	brak kapitału zakładowego	min. 3000 euro
Podatki	VAT (IVA), podatek dochodowy od osób fizycznych (IRPF)	VAT (IVA), podatek dochodowy od osób prawnych (Impuesto de Sociedades)
Odpowiedzialność	nieograniczona	solidarna i ograniczona do wysokości wniesionego kapitału

Jeśli masz jakieś pytania związane z prowadzeniem działalności gospodarczej w Hiszpanii, skontaktuj się z polskojęzycznymi prawnikami w Barcelonie, a pomożemy Ci wybrać odpowiednią formę działalności oraz przejść procedurę rejestracyjną.

Kto może zostać procurador?

Jaką funkcję pełni procurador?

Jak znaleźć procurador?

Kiedy można wydać europejski nakaz zapłaty?

Jakie kroki należy podjąć, aby wszcząć postępowanie?

Jakie są zalety europejskiego nakazu zapłaty?

Podstawowe obowiązki kupującego polegają na:

Zapłata ceny

Odbiór towaru

Podatek dochodowy od osób fizycznych (IRPF – Impuesto sobre la Renta de las Personas Físicas)

Podatek od dochodu nierezydentów (IRNR – Impuesto sobre la Renta de no Residentes)

Podatek od spółek (IS – Impuesto sobre Sociedades).

Podatek VAT (IVA – Impuesto sobre el Valor Añadido)

Podatek od przeniesienia własności i czynności cywilnoprawnych (ITP y AJD – Impuesto sobre Transmisiones Patrimoniales y Actos Jurídicos Documentados).

Zasady udzielania kredytów hipotecznych w Hiszpanii

Kredytobiorca – rezydent Hiszpanii

Kredytobiorca – nierezydent Hiszpanii

Jak uzyskać kredyt hipoteczny?

Dokument potwierdzający wysokość dochodów

Dodatkowe dokumanty

Cláusula Suelo

Czy klauzula jest dopuszczalna?

Kogo dotyczy klauzula?

Czy niezbędna jest pomoc hiszpańskiego adwokata?

Czym jest współwina?

Odpowiedzialność za wyrządzenie szkody

Co w sytuacji, gdy określenie stopnia winy każdego z uczestników zdarzenia jest niemożliwe?

Formalności, których należy dopełnić jeszcze przed założeniem spółki

Procedura zakładania hiszpańskiej spółki z o.o.

Rejestracja nowej spółki czy utworzenie oddziału?

Czym jest podatek od spadków i darowizn w Hiszpanii.

Zakres stosowania hiszpańskiego podatku od spadków i darowizn

Płatnicy podatku od spadków i darowizn

Kim są spadkobiercy?

Gdzie należy zapłacić podatek od spadków i darowizn?

Kiedy należy zapłacić podatek od spadków i darowizn?

Schemat podatku od spadków i darowizn

Obniżenia podstawy opodatkowania

Obowiązująca stawka

Mnożniki i zobowiązanie podatkowe

Jaka jest wysokość podatku od spadków i darowizn w zależności od Wspólnoty Autonomicznej ?

Kategorie

Categories

It’s as easy as that. Tell us briefly what you need and we will contact you.